Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Mama...I'm coming home !

Και ναι...επιτέλους έφτασε αυτή η στιγμή. Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Να δω τους δικούς μου, τους φίλους μου, να χαλαρώσω λίγο από την τρέλα της δουλειάς...

Ο απολογισμός αυτής της χρονιάς: θετικός. Ζω σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες πόλεις του κόσμου, δουλεύω σε ένα από τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της Ευρώπης και μόλις πρόσφατα μου προτάθηκε και θέση brand manager για μια από τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε στο μαγαζί. Δεν έχω παράπονο, η πορεία είναι μόνο ανοδική. Υπομονή και βλέπουμε...

Σε δύο μέρες πετάω για Αθήνα. Όποιος γουστάρει να βρεθούμε και να πιούμε κι ένα καφεδάκι απο κοντά, ας στείλει ένα mail στο stonecoldaustinsaidso@gmail.com για να κανονίσουμε τα περαιτέρω...

Soundtrack of the post

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι...


 




 

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Summer moved on

Ναι, το ξέρω. Έχω χαθεί. Υποσχέθηκα να μην το ξανακάνω αλλά δυστυχώς κάποιες φορές είναι αδύνατον να κρατήσει κάποιος την υπόσχεσή του λόγω συνθηκών. Καλών συνθηκών εν προκειμένω, καθώς πριν 1 μήνα περίπου βρήκα δουλειά. Εντελώς από το πουθενά, βρήκαν το βιογραφικό μου σε ένα από τα jobsite που το έχω ανεβάσει εδώ και καιρό, με πήραν τηλέφωνο και μετά από 1-2 συνεντεύξεις πήρα τη δουλειά. Τι δουλειά; Πάλι πωλητής, σε ένα από τα μεγαλύτερα department stores του Λονδίνου. Σε γενικές γραμμές λέω πάλι καλά που βρέθηκε κάτι, τα λεφτά όμως δεν είναι αρκετά, τα έξοδα τρέχουν (και δεν εννοώ μόνο τα δικά μου έξοδα εδώ στο Λονδίνο) και το άγχος ρέει άφθονο. Anyway...

 Αποφάσισα να γράψω κάτι, τώρα που ζέστανε ο καιρός για τα καλά και έχετε ήδη αρχίσει (πιστεύω) τα μπανάκια σας. Ενημερωτικά να αναφέρω ότι εδώ και 2 εβδομάδες έχουμε αρχίσει να βράζουμε στο ζουμί μας εδώ στο Λονδίνο. Οι θερμοκρασίες είναι 28 με 32 και σε συνδυασμό με την αυξημένη υγρασία η κατάσταση θυμίζει κάποιες φορές Αθήνα...Ευτυχώς δεν έχουμε κουνούπια. Έχουμε βέβαια κάγκουρες με φτιαγμένες μπέμπες να κόβουνε βόλτες μέσα στη νύχτα με τα jamaica rap στη διαπασών, άρα έχω και κάτι να μου θυμίζει καλοκαιρινές νύχτες στην Αθήνα. 

Εδώ οι Άγγλοι έχουν ξεφύγει τελείως. Θες γιατί ο χειμώνας που πέρασε ήταν πολύ βαρύς (το Μάρτη χιόνισε και το κρύο σου έκανε τσάμπα λιφτινγκ...), θες γιατί έχουν να δουν ζεστό καλοκαίρι τουλάχιστον 5 χρόνια (όπως μου είπαν τα παιδιά που μένουν εδώ μόνιμα), όπως και να΄χει έχουν πάρει τους δρόμους με απίστευτη διάθεση. Όλοι σου χαμογελάνε στο δρόμο (εκτός κι αν τους άγγιξε το Impulse...), γεμίζουν τις παμπ και τις ανοιχτες καφετέριες και το κυριότερο: ξεχύνονται στα πάρκα! 


 


Ναι, καλά βλέπουν τα μάτια σας. Όλοι φοράνε μαγιό, παίρνουν την πετσετούλα τους και αράζουν στο πάρκο για ηλιοθεραπεία! Οι πιο τολμηροί ρίχνουν και καμιά βουτιά στη λίμνη, αν και κανείς δεν εγγυάται πόσο καθαρή είναι. Η όλη φάση θυμίζει Βάρκιζα τον Αύγουστο...χωρίς τη θάλασσα! Η πιο κοντινή παραλία είναι στο Brighton, καμιά ώρα από το κέντρο του Λονδίνου και από ότι λένε οι φίλοι εδώ δεν έχει καμία σχέση με ελληνική παραλία. Βαθιά και κρύα νερά, απέραντη μαυρίλα μέσα και κάτι σαν άμμος έξω...

Διακοπές φέτος για μένα γιοκ, κυρίως λόγω δουλειάς. Κάθομαι και ξεχνιέμαι τις ώρες που δεν δουλέυω ακούγοντας μουσική. Για όσους λοιπόν τα καταφέρουν φέτος και την κάνουν για κανά νησάκι, έχω να προτείνω 3 συγκεκριμένα tracks, ένα για το πρωί, ένα για το μεσημεράκι πριν τη βουτιά και ένα για το βράδυ πριν την έξοδο. Έτοιμοι; Πάμε...



Το πρωινό αεράκι σου χαιδεύει γλυκά το πρόσωπο. Ανοίγεις σιγά σιγά τα μάτια σου. Εκείνη κοιμάται δίπλα σου τόσο γαλήνια που φοβάσαι να κάνεις και την παραμικρή κίνηση για να μην τη ξυπνήσεις. Με αργά και σταθερά βήματα καταφέρνεις να φτάσεις μέχρι την κουζίνα. Ετοιμάζεις καφέ και πρωινό και για τους δυό σας. Το μόνο που ακούγεται είναι το κύμα της θάλασσας και μερικά πουλάκια να τιτιβίζουν. Παράδεισος! Η θέα από το παράθυρο του δωματίου σας είναι ονειρική...Μακάρι να μένατε για πάντα εκεί. Ξαφνικά νιώθεις δύο χέρια να σε αγκαλιάζουν και ένα ζευγάρι χείλη να σε φιλούν στοργικά στο λαιμό. Η μέρα μόλις έχει αρχίσει...


 
Μετά από μια περιήγηση σε διάφορα αξιοθέατα και βόλτες στα σοκάκια, ήρθε η ώρα να κατηφορήσετε προς την παραλία. Πετάτε τα απαραίτητα στο αυτοκίνητο και ξεκινάτε με τη διάθεση ανεβασμένη. Γέλια, χαβαλές, χαμόγελα...το καλοκαίρι είναι εδώ! Μετά την τελευταία ανηφορική στροφή, ξεπροβάλλει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Επιτέλους...



Επιστρέφοντας από μια γλυκά κουραστική μέρα και έχοντας ρίξει και μια απογευματινή σιέστα, έφτασε η ώρα για την βραδινή έξοδο. Εσύ ψάχνεις το αγαπημένο σου t-shirt, αυτό που σε δείχνει ακόμα πιο όμορφο και μαυρισμένο. Εκείνη αποφασίζει να φορέσει ένα υπέροχο πράσινο φόρεμα. Είναι τόσο όμορφη απόψε...Νιώθεις ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Η στιγμή είναι μαγική. Πατάς το play, και ξεχύνεται στο δωμάτιο το πιο μεθυστικά sexy σαξόφωνο που έχεις ακούσει. The night is young! Αυτή θα είναι η καλύτερη μας βραδιά. Μέχρι την επόμενη...




Καλές Διακοπές!!!


Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Things that make you go hmmm...(part 1)

Πως τα φέρνει η ζωή όμως...Πέρσι τέτοια εποχή, καθόμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα κοιτώντας όλη μέρα το ταβάνι, ανήμπορος να αλλάξω την κατάσταση. Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι ήδη 7 μήνες σε μια ξένη χώρα, συγκατοικώντας με μια άγνωστη. Βέβαια, ψάχνω ακόμα για δουλειά αλλά είμαι σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από ότι βρισκόμουν ένα χρόνο πριν. Ποτέ δε φανταζόμουν τον εαυτό μου όμως σε μια τέτοια θέση.  Από την άλλη είναι σίγουρα μια θετική εμπειρία το να βρίσκομαι στο εξωτερικό και να μαζεύω εμπειρίες και εικόνες από μια από τις πιο οργανωμένες και πολιτισμένες χώρες στον κόσμο. Από την άλλη σκέφτομαι: γιατί να μου στερεί η χώρα μου αυτό που απλόχερα μου προσφέρει μια άλλη; Το δικαίωμα στο όνειρο;

Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι εδώ, γίνομαι συνεχώς αποδέκτης ερεθισμάτων που μου προκαλούν έκπληξη και συνάμα προβληματισμό. Έκπληξη, γιατί πράγματα που κανείς δεν έχει σκεφτεί στην Ελλάδα αποτελούν μέρος της κουλτούρας εδώ, όλοι τα θεωρούν δεδομένα και τα ακολουθούν ευλαβικά. Προβληματισμό για το τι θεωρούμε πολιτισμό στη Ελλάδα. Μήπως τελικά τούτοι εδώ είναι χαζοί κι εμείς οι έξυπνοι; Ή μήπως το αντίθετο; 

Πάμε να δούμε στοιχεία της κουλτούρας και της καθημερινότητας των Άγγλων χωρισμένα σε κατηγορίες, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ τους τελευταίους 7 μήνες...

Κοινωνικές παροχές 

Ακούστε τώρα μια ωραία ιστορία. Φτάνω στο Λονδίνο ξημερώματα Σαββάτου. Δευτέρα πρωί βρίσκομαι στο Jobcentre τσι ονομάζεται ο ΟΑΕΔ εδώ). Τι δουλειά είχα εκεί; Μα για να κάνω αίτηση για επίδομα ανεργίας! Σωστά διαβάσατε...Όταν κάποιος έρχεται στη χώρα ως μετανάστης για να εργαστεί, μπορεί να πάρει κάποια χρήματα ως βοήθημα, έτσι ώστε να μην πεθάνει της πείνας (ή να αρχίζει να ζητιανεύει/κλέβει) μέχρι να βρει κάποια δουλειά. Το ποσό δεν είναι μεγάλο (280 λίρες/μήνα) αρκετό όμως για να την βγάλεις αξιοπρεπώς. Βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες. Για να σου δώσουν το επίδομα πρέπει να έχεις μια σταθερή διεύθυνση όπως επίσης πρέπει να επισκέπτεσαι το κέντρο κάθε 15 μέρες, αποδεικνύοντας ότι όντως ψάχνεις για δουλειά. Και όταν μιλάμε εδώ για ΟΑΕΔ εννοούμε δημόσια υπηρεσία που δουλεύει ρολόι. Οι σύμβουλοι είναι απίστευτοι επαγγελματίες, πολύ φιλικοί (την πρώτη φορά που πήγα μόνο καφέ δεν με κέρασαν..) και δείχνουν με κάθε τρόπο ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να βρεις δουλειά. Εκτός από αυτό το επίδομα (το οποίο παίρνω αυτή τη στιγμή) κατάφερα να πάρω και το λεγόμενο "επίδομα σπιτιού". Σε περίπτωση δηλαδή που μείνεις άνεργος, εφόσον έχεις αποδείξει ότι πλέον μένεις μόνιμα στη χώρα, το κράτος μπορεί να σου πληρώνει το 70 - 75% του ενοικίου σου, για να μην μείνεις στο δρόμο. How about that!

Το θέμα των επιδομάτων στην Αγγλία (τα λεγόμενα benefits) είναι ίσως από τα πιο controversial θέματα, καθώς υπάρχει πολύς κόσμος που εκμεταλεύεται το κράτος πρόνοιας και λαμβάνει επιδόματα παριστάνοντας τους ανήμπορους για εργασία (τι μου θυμίζει αυτό...). Θυμάμαι χαρακτηριστικά, διάβαζα σε εφημερίδα την περίπτωση γυναίκας που μεγάλωνε μόνη της 6 παιδιά και λάμβανε κάθε μήνα 4 με 5 χιλιάρικα σε επιδόματα. Υποτίθεται πως δεν ήταν σε θέση να δουλεψει, αλλά αυτή ζούσε σε ακριβή περιοχή του Λονδίνου (με κήπους και τα ρέστα) και με λίγα λόγια έκανε ζωάρα σε βάρος του κράτους. Από ότι φαίνεται πάντως το υπάρχων καθεστώς τείνει να αλλάξει, καθώς έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ πιο αυστηρά τα κριτήρια. Και μάλλον το κράτος κατάλαβε ότι έκανε τον μαλάκα για πολύ καιρό...

Σούπερμάρκετ - τιμές - μαγαζιά

Ένας κλασικός μύθος που ακολουθεί το Λονδίνο είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ακριβή πόλη. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ή μάλλον ισχύει για συγκεκριμένα πράγματα (βλέπε ενοίκια, θέμα που θα αναπτυχθεί στο επόμενο part..) και πάντα σε συνάρτηση με τους μισθούς εδώ. Αν για παράδειγμα κάποιος παίρνει ως μισθό 1200-1500 λίρες/μήνα (που είναι και ένας μέσος μισθός), δεν είναι και τόσο τραγικό να δώσει 30-40 λίρες σε ένα εστιατόριο. Ας μην πάρουμε όμως ως παράδειγμα ένα είδος πολυτελείας, αλλά ας πάμε σε είδη πρώτης ανάγκης. Παράδειγμα: πόσο μπορεί να κοστίζουν 3,8 λίτρα γάλακτος στο Tesco; (Όπου Tesco, φαντάσου κάτι σαν το Σκλαβενίτη σε τιμές, με καταστήματα κάθε 500 μέτρα). Αποκλείεται να το βρείς... Κοστίζει μόλις 1,8 λίρες! Δηλαδή, χρειάζεσαι περίπου 2 Ευρώ για το γάλα όλης της εβδομάδας. Και δεν μιλάμε για γάλα από Γερμανία ή άλλη Ευρωπαική χώρα, αλλά κατευθείαν από βρετανικό μαστάρι. (Όχι αυτά που στολίζουν τη σελίδα 3 της Sun, τα άλλα που βόσκουν κάτω στα λιβάδεια..). Όταν είδα τις τιμές εδώ την πρώτη φορά κόντεψε να μου έρθει εγκεφαλικό και αμέσως αναρωτήθηκα γιατί δεν τους έχουμε πάρει ακόμα με τις πέτρες στην Ελλάδα. Και σε άλλα βασικά προιόντα οι τιμές είναι σχεδόν ίδιες με Ελλάδα, αλλά όπως είπαμε οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι. 

Όσον αφορά την αγορά και τα μαγαζιά, η ποικιλία είναι τεράστια και για όλα τα βαλάντια. Μπορείς να ξετινάξεις την πιστωτική σου αγοράζοντας μια ωραιότατη καμπαρντίνα από τη μαγαζάρα της Burberry στην Regent Street, με μόλις 2500 λίρες. Ή να πας στο μαγαζί του λαού (που ψωνίζουν και οι πλούσιοι) Primark και να σηκώσεις όλο τον όροφο με 100 λίρες! Το συγκεκριμένο μαγαζί, αν άνοιγε ποτέ στην Αθήνα, απλά θα είχε μόνιμα άδεια ράφια και φορτηγά παρκαρισμένα στην είσοδο για συνεχή ανεφοδιασμό! Πουλάει από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι λευκά είδη και παπούτσια, σε τιμές αισθητά χαμηλότερες από τα Zara αλλά παρόμοιας ποιότητας... Όποια μέρα και να πας γίνεται πόλεμος και ομολογώ ότι και εγώ έχω εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα μου με 1-2 μπλουζάκια, εσώρουχα και κάλτσες.

Πάρκα - Κοινόχρηστοι χώροι





 
 

 



























Επιτέλους, έπρεπε να μπει και καμιά φωτό σε αυτό το post...Αυτό που βλέπετε στις εικόνες που έβγαλα με το κινητό, είναι ένα από τα άπειρα πάρκα που υπάρχουν στο Λονδίνο. Βρίσκεται πολύ κοντά από το σπίτι του κολλητού που με φιλοξενούσε πριν μερικούς μήνες και πήγαινα συχνά για τρέξιμο και ξεμούδιασμα, στο στίβο που βρίσκεται γύρω από το γήπεδο ποδοσφαίρου. Μιλάμε για μια υπέροχη όαση πρασίνου, ο κόσμος έβγαζε τα παιδάκια για βόλτα και παιχνίδι στο γκαζόν, όπως και πολλά ήταν τα παιδιά που έτρεχαν μαζί μου στο στίβο. Εννοείται πως ο χώρος είναι του δήμου και όλα είναι δωρεάν...



 Μια μέρα πού πήγα για τρέξιμο, συναντάω εντελώς τυχαία τον Τσιπ και τον Ντέιλ. Εκείνη την ώρα ο Τσίπ έψαχνε μήπως βρεί κανά πεταμένο σάντουιτς μέσα στον κάδο, ενώ ο Ντέιλ άραζε την κορμάρα του στο παγκάκι...

- Ψιτ...ψηλέ! Μήπως σου βρίσκεται κανά λιράκι να πάρουμε κάτι να φάμε;
- Τι να σας πω ρε παιδιά, δεν ξέρω, εγώ από Ελλάδα είμαι...
- Από Ελλάδα, ε; Δεν πειράζει...Να κεράσουμε κανά βαλανίδι;

Να' στε καλά ρε παλιόπαιδα! Με συγκινήσατε!

Bonus photo


Από τα πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση εδώ είναι ο τομέας της καθαριότητας. Δεν λέω ότι είναι η καθαρότερη πόλη του κόσμου αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το χάλι της Αθήνας. Πάρτε για παράδειγμα αυτό: κάθε σπίτι έχει ένα συγκεκριμένο σημείο που μπορούν οι ένοικοι να αποθέσουν τις σακούλες με τα σκουπίδια, έτσι ώστε να περάσει και να τα μαζέψει η σκουπιδιάρα. Είτε πρόκειται για συγκεκριμένο δοχείο έξω από το σπίτι είτε απλά τα αφήνεις δίπλα από την είσοδο. Επ'ουδενί όμως δεν τα παρατάς χύμα στο πεζοδρόμιο, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι του δήμου δεν θα τα μαζέψουν, θα σου κολλήσουν το αυτοκόλλητο που βλέπετε ως προειδοποίηση και την επόμενη φορά θα παίξει πρόστιμο μέχρι και 1000 λίρες...

Soundtrack of the post




Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Γκολ και ξύλο

Κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή δεν μπορείς να τα προβλέψεις. Εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι under control και βαίνουν ομαλά, ότι το πράγμα πάει καλά επιτέλους, ξυπνάς ξαφνικά μια μέρα και αρχίζεις να τρέχεις χωρίς να ξέρεις γιατί. Ή μάλλον ξέρεις γιατί: γιατί πρέπει να ντυθείς στα γρήγορα, να προλάβεις το λεωφορείο για να μην αργήσεις στη δουλειά...Τη δουλειά που τόσο καιρό έψαχνες και τελικά βρήκες. Είσαι αποφασισμένος να την κρατήσεις με κάθε κόστος. Η ζωή σου εξαρτάται από αυτή. Είναι έτσι όμως; Ή εγώ είμαι τόσο αγχωμένος που δεν βλέπω καθαρά;

Στις επόμενες σειρές, ακριβοί και πιστοί μου αναγνώστες, θα καταλάβετε τους λόγους που έχω εξαφανιστεί για αρκετό διάστημα από το blog. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το κλίμα που έζησα τους τελευταίους 3 μήνες στο μαγαζί και να δώσω έτσι μια νέα διάσταση στη λέξη " χαμάλης ". Επειδή έρχεται σεντόνι, παρακαλώ οπλιστείτε με υπομονή, κωκ, σάμαλι, ποπ κορν, ουισκάκι και ξηροκάρπιο και ξεκινάμε....

Στο τελευταίο μου πόνημα πέρσι, είχα αρχίσει να εξηγώ τα της δουλειάς και να σας παρουσιάζω λίγο τους νέους μου συναδέλφους. Τελικά τα πράγματα αποδείχτηκε πως δεν ήταν όσο παραδεισένια φαίνονταν στην αρχή. Δεν περίμενα φυσικά να κάθομαι και να πληρώνομαι χωρίς να κάνω τίποτα. Βρισκόμασταν λίγο πριν τις γιορτές των χριστουγέννων και η κίνηση αυξανόταν όσο περνούσαν οι μέρες. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό, το αντίθετο μάλιστα. Η όλη φάση με τον κόσμο που επισκεπτόταν το μαγαζί για τα ψώνια του, όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι που γνώριζα κάθε μέρα ήταν κάτι που το απολάμβανα. Είναι αυτό που λέμε γλυκιά κούραση. Στην αρχή...γιατί μετά άρχισε το ξύλο.

Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι το τμήμα στο οποίο βρίσκομαι είναι ένα απέραντο μπουρδέλο! Τίποτα δεν δούλευε όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να χρειάζεται διπλός κόπος για να κάνεις το πιο απλό πράγμα. Λάθος τιμές στα προϊόντα (άλλες φορές δεν είχαν καν τιμές..), λάθος πληροφόρηση στο στοκ (με αποτέλεσμα ο υπολογιστής να λέει 5 κομμάτια στην αποθήκη και τελικά να υπάρχει μόνο ένα ή και κανένα!), ατελείωτα παράπονα από πελάτες για παραγγελίες που είχαν φτάσει εδώ και καιρό στην αποθήκη μας αλλά κανείς δεν αξιώθηκε να τους ενημερώσει και φυσικά....ατελείωτο κουβάλημα! Ναι φίλε μου! Νομίζατε ότι η λέξη " χαμάλης " που χρησιμοποίησα νωρίτερα είναι υπερβολική; Μιλάμε για καθημερινό κουβάλημα κιβωτίων τίγκα στη σκόνη (κάποια ήταν παραγγελίες αλλά τα περισσότερα ήταν στοκ που ψάχναμε να αναγνωρίσουμε μπας και πουλήσουμε κάποια απο αυτά σε πελάτες.) Με λίγα λόγια, λόγω μη εγκυρότητας του συστήματος, αν κάποιος πελάτης ενδιαφερόταν για κάποιο προϊόν που είχαμε στην έκθεση, έπρεπε να ψάχνουμε σαν τους μαλάκες στην αποθήκη μήπως υπαρχει ήδη κάποιο σφραγισμένο στο κουτί του, για να μη χρειαστεί να παραγγείλουμε καινούργιο ή στη χειρότερη περίπτωση: να αγοράσει το συγκεκριμένο που υπάρχει στην έκθεση! Κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να κάτσω και να το τυλίξω με τα χεράκια μου, προσέχοντας να μην σπάσω τίποτα. Κάτι που τις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν αδύνατο, καθώς  
η αποθήκη που τα φυλάγαμε ήταν μικρή και γεμάτη με στοιβαγμένα κιβώτια με αποτέλεσμα οι ζημιές στα προϊόντα να γίνονται σε καθημερινή βάση. Και όλα αυτά, φορώντας κοστούμι και γραβάτα, προσπαθώντας να κρατηθείς ατσαλάκωτος και καθαρός, για να μη φαίνεσαι μπροστά στους πελάτες σαν 8χρονο που έπαιζε μπάλα στις λάσπες με τα καλά του ρούχα...






Κάπου εδώ νομίζω ότι είναι σκόπιμο να προχωρήσω σε μια ανανεωμένη version της παρουσίασης των συναδέλφων μου. Ομολογώ ότι έπεσα έξω για κάποιους από αυτούς στη αρχή αλλά πλέον έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για τον καθένα και νομίζω έχει ενδιαφέρον να την καταθέσω...

Γκρεγκ: Ο Γκρεγκ όπως θυμάστε ήταν ο προιστάμενός μου αλλά όχι και ο διευθυντής του τμήματος. Τελικά είναι μόλις 22 χρονών και εντελώς άχρηστος! Στην αρχή τον συμπαθούσα και θεωρούσα κάπως άδικο που όλοι τον είχαν στην μπούκα για τα πάντα καθώς ήταν προφανές ότι δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία. Τελικά αποδείχτηκε όχι μόνο ότι είχαν δίκιο αλλά ότι ο τυπάκος είναι μεγάλο αρχίδι. Και αυτό γιατί, ενώ ήταν ανίκανος να βάλει 2 κιβώτια στη σειρά δε δίσταζε να κατηγορήσει άλλον για τα λάθη του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά 3 εβδομάδες πριν το τέλος της σύμβασής μου τα σκάτωσε με το πρόγραμμα και με άφησε να δουλέψω μόνος μου στο τμήμα για κανά 3ωρο, Σάββατο απόγευμα!! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και του τα έχωσα χοντρά, αλλά εκείνος απλά απόρησε με την αντίδρασή μου λέγοντας να μην ανησυχώ και ότι έχει γίνει και άλλες φορές στο παρελθόν...Α ρε πουστράκο, ήσουν πολύ τυχερός που δε σε άρχισα στις κλωτσές εκείνο τ'απόγευμα!

Σάρα: Μιλάμε απλά για τον πιο πολύπλοκο χαρακτήρα του τμήματος. Ενώ στην αρχή σου βγάζει την ζεστασιά των Νορβηγικών φιορδ τελικά κατάφερα να την ξεκλειδώσω με τον τρόπο μου. Αυτό δε σημαίνει επ' ουδενί ότι ξαφνικά έγινε γατούλα, αλλά τουλάχιστον μου μιλούσε και γενικά έδειχνε συνεργάσιμη. Η Σάρα, παρ'όλο που ήταν μακραν η καλύτερη πωλήτρια του τμήματος δεν ήταν και πολύ δημοφιλής στα στελέχη. Θες γιατί ήταν δύσκολη σαν χαρακτήρας, θες γιατί ήταν λίγο στην κοσμάρα της, θες γιατί έγραφε λίγο τους πελάτες στα παλιά της τα παπούτσια...Κυριότερος λόγος για μένα ήταν το γεγονός ότι διατηρεί σχέση εδώ και 3 χρόνια με έναν τύπο από διπλανό τμήμα. Ο τύπος την έχει δει international playboy (μάγκα...Χωστήρας είναι μόνο ένας!) και από ότι ξέρω από έγκυρες πηγές την κερατώνει συστηματικά με πωλήτρια από διπλανό του τμήμα. Όλοι το ξέρουν, εκείνος φυσικά κάνει το μαλάκα και προσπαθεί να την βγάλει τρελή και όλο αυτό το πακετάκι είναι φυσικό επακόλουθο να επηρεάζει την καριέρα της εκεί μέσα αρνητικά. Σόρι κούκλα μου, αλλά αν δεν καταλαβαίνεις ότι με την εμφάνιση σου μπορείς να έχεις όποιον θες και παραμένεις με τον μαλάκα, ο οπόιος σου τα τρώει κιόλας και ονειρεύεται μεγάλη ζωή (γιατί την έχει δει μοντέλο του Calvin του Klein) τότε καλά να πάθεις...Ελπίζω όταν ξυπνήσεις να μην είναι πολύ αργά!

Μπέκι: Το κοντοπούτανο που όλοι θαυμάσαμε σε απόλυτη αρμονία με την αχρηστία και την αδιαφορία αποφάσισε πριν κανένα δίμηνο να μας αδειάσει τη γωνιά. Παραιτήθηκε μετά τις γιορτές αφού διέπρεψε στο να ψωνίζει σε άλλα τμήματα ενώ θα έπρεπε να δουλεύει. Τελικά έμαθα ότι είναι 24 χρονών, ήταν και αυτή μέρος του προγράμματος αποφοίτων, έγινε διευθύντρια και όλα αυτά γιατί λέει ήθελε να μαζέψει εμπειρίες για να αναλάβει στο μέλλον την οικογενειακή επιχειρήση. Και μάλιστα έλεγε λίγο πριν φύγει ότι: " I passed the test with flying colours!". Δηλαδή ότι είναι πλέον έτοιμη να αναλάβει τη δουλειά του μπαμπά και να τα φέρει εις πέρας. Μάλλον θα εννοούσε να τρώει τα λεφτά του μπαμπά....Τον μπούλο και να μη μας γράφεις!

Τζόναθαν: Ο γέρο Τζόναθαν αποδείχτηκε καλός τυπάκος όσον αφορά το χαρακτήρα του αλλά πολύ λίγος όσον αφορά τη δουλειά. Λόγω ηλικίας ήταν πάρα πολύ αργός για τα δεδομένα του τμήματος (με συνέπεια να καθυστερεί και τους υπόλοιπους), αν και πάντα πρόθυμος. Το χειρότερο ήταν όμως ότι δούλευε part time, δηλαδή μερικές μέρες την εβδομάδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τους πελάτες του να τους φορτωνόμαστε εμείς (και φυσικά όλα τα προβλήματα που τους συνόδευαν) καταλήγοντας στο τέλος να σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που ο Τζόναθαν αποφάσισε ότι δεν τον βολεύει η πολυθρόνα του σε αυτή την εύθραυστη ηλικία και βρήκε καλή ιδέα να δουλέψει σε πολυκατάστημα για το χαρτζιλίκι...

Κέβιν και Σαμ: Μακράν τα καλύτερα άτομα που γνώρισα στο μαγαζί. Και με τους δύο είχαμε πολύ καλή σχέση, με βοηθούσαν και τους βοηθούσα και γενικά όποτε είχαμε κοινές βάρδιες περνάγαμε σούπερ. Μουσικές και αθλητικά με τον Κεβιν (γούσταρε underground hip hop ενώ ήταν και φανατικός οπαδός της Άρσεναλ) χαβαλές και αθλητικά επίσης και με τον Σαμ (αυτός ήταν οπαδός της ManU).Με τον Σαμ έχω ακόμα επαφή και τα λέμε συχνά ενώ με τον Κέβιν έχουμε ψιλοχαθεί.

Ρίτσαρντ: Θα θυμάστε με πόσο κολακευτικά λόγια είχα μιλήσει όταν πρωτογνώρισα τον Ρίτσαρντ. Χύμα, χαβαλές και τα λοιπά. Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Καταρχάς, ο τύπος ήταν μεγάλη κουτσομπόλα. Ήταν κοινό μυστικό ότι αν ήθελες κάτι να μαθευτεί με την ταχύτητα του φωτός, απλά το έλεγες στον Ρίτσαρντ. Με λίγα λόγια...μεγάλη Κατίνα! Έπειτα, έμαθα από εκείνον την ιστορία του. Δούλευε στο μαγαζί τα τελευταία 7 χρόνια, κάτι που ήταν η πρώτη και μοναδική δουλειά που έχει κάνει ποτέ (!), συγκατοικεί και ετοιμάζεται να παντρευτεί την πρώτη του σχέση με την οποία είναι μαζί από τα 18 του (ο τύπος είναι 33) και γενικά είναι εντελώς fucked up! Έσκαγε στο μαγαζί ουκ ολίγες φορές ψιλοτύφλα βρωμοκοπώντας μπύρα ή βότκα, όλοι ήξεραν ότι πηδιόταν με μια (συμπαθέστατη κατά τα άλλα) manager αραιά και που και γενικά απέφευγε ότι είχε να κάνει με τη δουλειά (κυρίως τους πελάτες). Δεν προκάλεσε σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι μόλις έκλεισε το τμήμα, η διεύθυνση δεν τον πρότεινε για κάποια άλλη θέση στο μαγαζί, ελπίζοντας να τον ξεφορτωθούν αναίμακτα (δηλαδή χωρίς αποζημίωση). Τελικά τους έκανε τη χάρη και παραιτήθηκε...Μαλακία του, για μένα, αλλά δείχνει το μέγεθος της βαρεμάρας του και το πόσο πολύ είχε βαρεθεί τη ζωή του εκεί μέσα. Τελικά γύρισε στο Μάντσεστερ και την ελαφίνα αρραβωνιάρα του (που να ήξερε η καημένη...).

Welcome to hell on earth!

Καλά όλα αυτά, αλλά τι πραγματικά συνέβη αυτό το κολασμένο 3μηνο; Τι ήταν αυτό που με έκανε να φτύσω αίμα και να ανυπομονώ να τελειώσει το μαρτύριο;

Οι πρώτη εβδομάδα ήταν νορμάλ, καθώς μάθαινα σιγά σιγά τα προιόντα και τις διαδικασίες. Όσο πλησιάζαμε όμως στις γιορτές τα πράγματα ζόριζαν επικίνδυνα. Αυξημένη πελατεία σε συνδυασμό με το μπάχαλο που επικρατούσε στο τμήμα ήταν αρκετά για να σε κρατούν στη τσίτα καθημερινά. Ώσπου φτάσαμε στις 26 Δεκεμβρίου: Πρώτη μέρα των εκπτώσεων. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν μπροστά μου δεν είχαν προηγούμενο. Κόσμος να συρρέει στο μαγαζί κατά κύματα, σπρωξίδια στους διαδρόμους, εκνευρισμός...και εμείς; Κάθε πωλητής είχε τουλάχιστον 5 πελάτες να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα, χώρια αυτούς που ζητούσαν οδηγίες για το που θα βρούνε τι μέσα στο μαγαζί. Φανταστείτε λοιπόν τι γινόταν όταν ρωτούσαν τιμές για ένα προιόν που ήταν λάθος και έπρεπε να ψάξεις επιτόπου να τη βρεις σε ένα απαρχαιωμένο pc. Καθυστέρηση, εκνευρισμός και όλα πουτάνα. Σκεφτείτε ότι σε ένα μήνα έχασα 5 κιλά και επίσης άρχισα να έχω πόνους στη μέση και τα πόδια. Ειδικά οι πόνοι στη μέση από ένα σημείο και μετά έγιναν αφόρητοι, σε σημείο που αναγκάστηκα να καταφύγω για πρώτη φορά στη ζωή μου σε έμπλαστρο. Εκεί τα χρειάστηκα πραγματικά...Το γαμήδι σου καίει τη σάρκα σαν πυρωμένο σίδερο! Το έβαλα ένα βράδυ, έπεσα για ύπνο και όλη τη νύχτα έκανα πυρ και κίνηση πανω στο στρώμα....Σίγουρα πάντως δεν βοηθούσε την όλη κατάσταση το γεγονός ότι κοιμόμουν κάθε βράδυ σε στρώμα αέρος στο σαλόνι, λόγω έλλειψης χώρου. Τέλος πάντων...

Όλο αυτό το τρίμηνο προσπάθησα να δείξω τον καλύτερο εαυτό μου, να τα δώσω όλα για να μεγιστοποιήσω τις πιθανότητες μου για μονιμότητα. Και πιστεύω πως τα κατάφερα. Γενικά βοηθούσα τους πάντες (ακόμα και εκτός τμήματος) και δημιούργησα μια καλή εικόνα στους συναδέλφους αλλά και στους προισταμένους. Έτσι πήρα και καλό βαθμό στο τελικό report (κάτι που δεν έχει εξαργυρωθεί πάντως όσο γράφονται αυτές οι γραμμές). Ήμουν γενικά ο "καλός μαλάκας" και κατάπινα αρκετά παρατράγουδα για να μην χαλάσω την καλή εικόνα. Αυτό όμως που δεν σήκωνα από κανένα εκεί μέσα είναι να με εκμεταλευτεί για δικό του όφελος, πόσω μάλλον να δυσφημίσει το δικό μου όνομα. Κάτι που πήγε να γίνει απο κει που δεν το περίμενα....

Απόγευμα Σαββάτου, στα μέσα των εκπτώσεων και εννοείται ότι πήζουμε με τρέλα. Στη βάρδια είμαι εγώ μαζί με τον Ριτσαρντ και τον Τζόναθαν. Ξαφνικά σκάει πελάτισσα για να παραλάβει κάτι που είχε παραγγείλει. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό, γνωρίζοντας την κατάσταση ελληνικής ΔΟΥ που επικρατεί στην αποθήκη μας. Ξαφνικά παρατηρώ ότι μαζί με την πελάτισσα έχει έρθει και μια συνάδελφος...και τι συνάδελφος! Μάγκες, μιλάμε για συλλεκτικό κομμάτι Ρωσίδα, μια διασταύρωση Ανίτας Μπλοντ και Αντριάνας Σκλεναρίκοβα!! Πριν προλάβω να μαζέψω τα σάλια μου η πελάτισσα με ρωτάει αν μπορούμε να το μεταφέρουμε στο αμάξι της...Έχοντας φάει ωραιότατη πούτσα πριν καμιά βδομάδα με πελάτισσα που ήθελε να της κουβαλήσουμε την παπαριά της "εδώ, λίγο πιο κάτω" και κατέληξα να κουβαλάω σα χαμάλης 3 ολόκληρα τετράγωνα, αυτόματα μπήκα σε σκέψεις. Της εξηγώ ότι αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο γιατί είμαι μόνος στο τμήμα (οι άλλοι ήταν απασχολημένοι) αλλά κάτι θα κάνουμε...Πριν προλάβω να πω άλλη λέξη, πετάγεται το όρθιο πορνό και με ύφος 12 καρδιναλίων Ρισελιέ μου λέει:
- Μα καλά δεν έχετε αχθοφόρο στο τμήμα σας; Είναι δυνατόν;
- Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε ποτέ.
- Καλά, καλά...θα πάρω τηλέφωνο το δικό μου να έρθει να βοηθήσει!
- Be my guest!

Φανερά ενοχλημένος από το attitude της ξανθιάς, πάω στην αποθήκη μαζί με τον Ριτσαρντ (ο οποίος είχε επιστρέψει στο μεταξύ) και του εξιστορώ το σκηνικό. Εκεί συνειδητοποιούμε ότι η παραγγελία της πελάτισσας έχει έρθει και ζυγίζει και πολύ. Η μέση μου έχει ήδη αρχίσει να διαμαρτύρεται και απειλεί να κατέβει στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους. Και μόνο στην ιδέα του Λέοντος πάνω μου καταλαβαίνω ότι πρέπει πάση θυσία να το αποφύγω. Τελικά προσφέρεται ο Ριτσαρντ μαζί με τον αχθοφόρο της Ρωσίδας και ξεκίνησαν επ' ώμου για το όρος Σινά ή όπου στο διάολο έχει παρκάρει η κακομαθημένη πελάτισσα (έδωσε 2500 λίρες για μια μαλακία αλλά τσιγκουνεύτηκε 10 λίρες να της το στείλουμε σπίτι...Ούστ!).

Μετά από κανά μισάωρο πετυχαίνω το Ριτσαρντ στην αποθήκη να κάνει διάλειμμα και τον ρωτάω πόσο μακριά ήταν τελικά. Ήταν όντως κανά 10λεπτο με τα πόδια και του έφυγε ο κώλος να κουβαλάει. Φυσικά για tip ούτε λόγος. Και εκεί που του ξεκινάω την κουβέντα για το απαράδεκτο υφάκι της Ρωσίδας, μου λέει ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η συγκεκριμένη πήγε αμέσως μετά σε έναν manager και έκανε παράπονα για μένα και το τμήμα, ισχυριζόμενη ότι δεν θέλαμε να εξυπηρετήσουμε την πελάτισσα!!!







Τι έκανε λέει;

Τι είπες μωρή ρουφοκαβλέτα; Πόρνη του ελέους, γιουσουφάκι του Πούτιν, γαμώ την Τσαρική Ρωσία και το ανώτατο Σοβιέτ!! Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό έγινα ΤΝΤ από τα νεύρα μου και οι σκηνές που ακολούθησαν είναι πραγματικά μυθικές. Είμαι έτοιμος να τα σπάσω όλα μέσα στην αποθήκη, κοπανάω κούτες και χαρτόνια και ο Ρίτσαρντ με παρακολουθεί εμβροντητος να κατεβάζω καντήλια μισά στα ελληνικά μισά στα αγγλικά. Εκέι που πέφτει κάτω από τα γέλια είναι όταν του δείχνω με πολύ παραστατικό τρόπο ότι τέτοια ξέκωλα στην Ελλάδα τα έχουμε στα στριπτιζάδικα να χορεύουν και να τον παίζουν σε πελάτες...Με λίγα λόγια η κυρία, προσπάθησε να το παίξει καλή στην πελάτισσα, της κουβάλησε τα ψώνια (που προηγουμένως είχε αγοράσει από το τμήμα που δούλευε εκείνη) και αποφάσισε να δυσφημίσει εμένα και το τμήμα για να πάρει το credit της καλής υπαλλήλου. Αποφάσισα να μην το αφήσω έτσι και πήγα και βρήκα την προισταμένη της να της εξηγήσω την κατάσταση. Εκείνη πήγε να την καλύψει αλλά τελικά το αφήσαμε εκεί. Ήθελα απλά να το βγάλω από μέσα μου και να δείξω ότι...I don't take shit from anyone!

Και που βρισκόμαστε τώρα; To τμήμα έκλεισε επίσημα τέλος Φλεβάρη (όπως και η σύμβασή μου) και από τότε έχω περάσει κάποιες συνεντέυξεις για άλλες θέσεις. Αυτό που κατάλαβα μετά από τόσο καιρό εκεί είναι το HR τους είναι επίσης εντελώς για τον πούτσο με αποτέλεσμα να μην έχω ακόμα απάντηση για συνεντέυξη που πέρασα πριν 1 μήνα...

Δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα με έχει πάρει απο κάτω. Το καλό νεό μέσα σε όλα είναι ότι αρχες Φλεβάρη βρήκα σπίτι και μοιράζομαι πλέον ένα διαμέρισμα με μια συμπαθέστατη Νιγηριανή. Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχω να πληρώνω και ενοίκιο κάτι που καθιστά την όλη κατάσταση ολοένα και πιο αγχωτική. Όλη μέρα είμαι μπροστά σε ένα laptop και στέλνω cv και γενικά βρίσκομαι σε μια άβολη αναμονή. Δυστυχώς δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα...

Επειδή δεν θέλω να κλέισω αυτό το post με μιζέρια, ας δούμε ποιούς celebrities πήρε το μάτι μου τον τελευταίο μήνα πριν φύγω. 
Βασικά πέρασαν από μπροστά μου εκτός από μπαλαδόφατσες (Patrice Evra, Julio Cesar) και μοντέλα (Eva Herzigova), o Mr Mentalist Uri Geller (καλός καραγκιοζάκος, με χαιρέτησε και στα Ελληνικά!), ο Mr Formula 1 Bernie Ecclestone και ο θρύλος της ηλεκτρονικής μουσικής Jean Michel Jarre (με το που κατάλαβα ποιός ήταν ήμουν έτοιμος να του ζητήσω αυτόγραφο). Αλλά δύο ήταν τα  μεγάλα ονόματα:





Jason fucking Statham & Rosie Huntington
Εκεί που περπατούσα ανέμελος μια μέρα στον όροφο με τα αθλητικά και τα είδη ιππασίας (!) με σταματάει μια γλυκύτατη συναδελφος (η οποία έτυχε να είναι και Ελληνίδα γεννημένη εδώ but anyway..). 
Θέλεις να δεις ένα μοντέλο της Victoria Secret, με ρωτάει. Γιατί όχι, λέω εγώ και κατευθύνομαι προς τη διπλανή αίθουσα με τα είδη βουνού και αναρρίχησης. Και εκεί που ψάχνω να βρώ το μοντέλο...βλέπω μπροστά μου τον Transporter! O Ιάσονας ο Statham μιλούσε σε πολύ φιλικό ύφος με έναν συνάδελφο και μην έχοντας τι άλλο να κάνω για να πλησιάσω λίγο πιο κοντά, το παίζω πελάτης και χαζεύω κάτι σκοινιά bungee jumping (!!!). Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είναι ψηλότερος από ότι φαίνεται στις ταινίες (εγώ τον έκανα γύρω στο 1,80) και πολύ ωραία ντυμένος. Κάποια στιγμή πλησίασα κάπως επικίνδυνα κοντά του και μου χαμογέλασε καταλαβαίνοντας μάλλον ότι είμαι fan...Άσε τις μαλακίες τώρα ρε Jason και τράβα μου μια στο σαγόνι να την έχω για ενθύμιο...

Α..ναι. Ήταν και η αρραβωνιάρα του εκεί. Καλό κομμάτι.





Justin Bieber: Ναι, το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Το ξέρω πως όλοι εσείς οι Beliebers εκεί έξω θα με μισήσετε αλλά ναι...είδα από κοντά το boy wonder! Όχι, δεν είχε την μαιμού μαζί του αλλά μια κουστωδία από διάφορους παρατρεχάμενους wannabe rappers. Επισκέφτηκε κυρίως το τμήμα τεχνολογίας και από ότι έμαθα από τον προιστάμενο που τον εξυπηρέτησε παραλίγο να αγοράσει ένα I-phone με θήκη από διαμάντια (ναι, πουλάμε και τέτοιες μαλακίες στο μαγαζί) αξίας 80.000 λιρών!! Ο μικρός το γούσταρε και πείστηκε να το αγοράσει, αλλά από ότι έμαθα οι σύμβουλοι που τον ακολουθούν είπαν όχι. Προφανώς αν τον είχαν ανεξέλεγκτο τον έχουν ικανό να αγοράσει και καμιά χέστρα από διαμάντια. Ή καμιά Bentley στη μαιμού με μπανάνες στα καθίσματα...

Soundtrack of the post

Μετά από αυτό το ποστ - Πειραϊκή Πατραϊκή πάρτε και ένα απολαυστικά διαστροφικό κομμάτι από έναν απολαυστικά διαστροφικό καλλιτέχνη, τον κύριο Aphex Twin aka Richard D. James. To clip είναι απλά απίστευτο και αφιερωμένο στο Χωστήρα που πιστεύω θα εκτιμήσει τα λαχταριστά κοριτσούδια που πρωταγωνιστούν...