Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

That was fucking awesome, mate!

Όπως ίσως έχετε καταλάβει, αυτό το blog είναι ειδικού σκοπού και με συγκεκριμένη θεματική. Δηλαδή να καταγράφει τη ζωή και τις περιπέτειές μου εδώ στο Λονδίνο. Στο pro wrestling θα ονομαζόταν "gimmick" και στη μουσική "concept album". Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορεί να συμπεριλάβει και άλλου είδους θέματα, αλλά πάντα θα είναι κατά βάση ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Ένα μέρος που να μπορώ να βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, και να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου με όλους όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν αυτές τις γραμμές (thanx guys!). Είναι τόσα πολλά αυτά που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον σημειολογικά, που μου γεννούν την ανάγκη να τα καταγράψω ως ένας άλλος Ουμπέρτο Έκο...(yeah, right!). Ίσως πολλά απο αυτά που με εκπλήσσουν εδώ να φαίνονται απλοϊκά και συνηθισμένα σε κάποιους πιο κοσμογυρισμένους. Λάβετε υπ'όψιν όμως ότι ο υποφαινόμενος δεν έχει ξαναβρεθεί ποτέ στο εξωτερικό (άλλη μια φορά επισκέφτηκα το Λονδίνο για διακοπές πριν 5 χρόνια) και άρα δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς. Βιώνω, αν θέλετε, ένα ευχάριστο πολιτισμικό σοκ αυτους τους 2 και κάτι μήνες που είμαι εδώ και ελπίζω να καταφέρω να σας το μεταφέρω όσο πιο παραστατικά γίνεται. 

Και αφού μπόρεσα να χωρέσω σε εισαγωγική παράγραφο έναν πετυχημένο best seller συγγραφέα, έναν οικονομικό μετανάστη και το pro wrestling, νομίζω πως είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε...


Έχουμε ήδη μπει στο Δεκέμβρη και το Λονδίνο έχει βάλει εδώ και εβδομάδες τα γιορτινά του. Στολισμένοι δρόμοι και μαγαζιά, χριστουγεννιάτικα ντεκόρ παντού και γενικά επικρατεί ένα κλίμα ευφορίας. Τις τελευταίες μέρες η θερμοκρασία έχει πέσει στο -2 και έχουμε δαγκώσει τον πιτουφίνο μας από το κρύο...Ο συγκάτοικος λέει ότι είναι πολύ πιθανό να ρίξει χιονάκι μέσα στις γιορτές και τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν στο αν θα το στρώσει ή όχι. Ως κλασικός Αθηναίος τον ρώτησα προχτές που μπορεί να πάει κανείς για να παίξει με το χιόνι. Εννοώντας αν μπορεί να βρει κανείς κάτι αντίστοιχο της Πάρνηθας το χειμώνα, βγαίνοντας λίγο έξω από την πόλη. Με κοίταξε απορημένος λέγοντας μου ότι το Λονδίνο είναι εντελώς flat και δεν υπάρχουν βουνά γύρω γύρω όπως στο λεκανοπέδιο. Το πιο κοντινό μέρος που μπορεί να βρει κάποιος χιόνι στα σίγουρα είναι η Σκωτία, όπου κάθε χρόνο το χιόνι πέφτει άφθονο λόγω υψομέτρου. Η απόσταση βέβαια είναι απαγορευτική οπότε ας ελπίσουμε να δούμε λίγο χιονάκι έξω από την πόρτα μας.

Τα καλά νέα είναι ότι μετά από εντατικό ψάξιμο για δουλειά όλο αυτό το διάστημα, πήρα θετική απάντηση από το μεγαλύτερο department store στο Λονδίνο (κάτι σαν το Attica επί 10). Υπέγραψα σύμβαση δίμηνης διάρκειας με την ελπίδα να ανανεωθεί σε μόνιμη βάση. Τα λεφτά είναι αξιοπρεπέστατα, το τμήμα πολύ ενδιαφέρον και γενικά είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να χτίσω προϋπηρεσία στον τομέα των πωλήσεων (προσθέτοντας την στην ήδη υπάρχουσα από την Ελλάδα) αλλά και να αποκτήσω εμπειρία από την τοπική αγορά. Δουλεύω λοιπόν στο κατάστημα ήδη μια εβδομάδα και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου ως τώρα...


Οι πρώτες 2 μέρες ήταν καθαρά αναγνωριστικές. Μας έγινε παρουσίαση της εταιρίας, των τμημάτων, διαδικασιών και γενικά εισαγωγικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει ένας εργαζόμενος αν θέλει να είναι σωστός και τυπικός. Έτσι λοιπόν την προηγούμενη Δευτέρα με έστειλαν συστημένο στο τμήμα για το οποίο προοριζόμουν, για να γνωρίσω τους συναδέλφους αλλά και τα προϊόντα. Όσοι απο εσάς έχετε δουλέψει σε μεγάλες εταιρίες είναι πολύ πιθανό να έχετε συναντήσει κάποιες συγκεκριμένες "φυλές" συναδέλφων. Είμαι σίγουρος ότι παρακάτω θα αναγνωρίσετε κάποιες από αυτές. Χωρίς άλλη καθυστέρηση λοιπόν σας παρουσιάζω τους νέους μου συναδέλφους και σας αφήνω να βρείτε ομοιότητες με δικούς σας συναδέλφους στην Ελλάδα...

Γκρεγκ: Ο Γκρεγκ είναι ο προϊστάμενος του τμήματος. Δεν μου έχει πει ηλικία αλλά τον κόβω γύρω στα 24 - 25. Και αυτό γιατί μου είπε ότι μόλις τελείωσε σπουδές πριν 2 χρόνια, μπήκε σε ένα πρόγραμμα της εταιρίας για απόφοιτους και εδώ και ένα χρόνο είναι supervisor (αυτά είναι..). Κλασικός Άγγλος, αδύνατος, ξανθούλης και babyface. Είναι πολύ φιλικός και από την πρώτη στιγμή έδειξε πρόθυμος να με βοηθήσει όσο περισσότερο γίνεται. Λόγω της θέσης του τρώει απίστευτο χώσιμο κάθε μέρα αδιαμαρτύρητα, αν και λόγω ηλικίας έχει αντοχές. Προσπαθεί να προφέρει το όνομα μου με δυσκολία και με ρώτησε να μπορεί να με φωνάζει με τα πρώτα δύο γράμματα (π.χ. αν με λένε Βαλάντη να με φωνάζει Βαλ..). Anyway, ο τυπάκος είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω σε προϊστάμενο και ελπίζω στο τέλος της σύμβασης όπου θα κάνουμε τη σούμα να μη με απογοητεύσει.

Σάρα: Και τώρα ερχόμαστε στα καλά...Η Σάρα με την πρώτη ματιά είναι μια κλασική Αγγλίδα. Την έχω κόψει κοντά στα 30 αλλά μπορεί να πέφτω και έξω. Μελαχρινή (περίεργο για Αγγλίδα βέβαια), γατίσια γαλάζια μάτια, έντονο μπούστο (επιτηδευμένα φάτσα φόρα) και καμπύλες. Όλα καλά θα μου πείτε, έτσι; Παπάρια! Η κοπέλα από την πρώτη στιγμή μου έκανε άσχημη εντύπωση γιατί μοιάζει λες και βρίσκεται σε μόνιμη περίοδο...Όταν μας σύστησαν με χαιρέτισε πιο ψυχρά και από Ρώσο κατάσκοπο, κάνοντας ένα μειδίαμα σαν να μύρισε βραστό κουνουπίδι. Και τις επόμενες μέρες ερχόταν και δεν έλεγε ούτε καν καλημέρα! Σάρα...άντε γαμήσου κι εσύ και η Μάρα και το κακό συναπάντημα!! Από ότι έμαθα δουλεύει 4 χρόνια στο μαγαζί και προφανώς έχει σιχαθεί την ύπαρξή της. Φανταστείτε την αντίδραση μου όταν με ενημέρωσε την πρώτη μέρα ότι υποτίθεται πως εκείνη είναι υπεύθυνη να με εκπαιδεύσει...'Οσες φορές την έχω πλησιάσει για απορίες μου απαντάει σχεδόν μονολεκτικά χωρίς να μου δίνει κάποια εναλλακτική λύση. Πάντως όσο περνάνε οι μέρες καταλαβαίνω ότι η ζεστασιά του αυτοκρατορικού πιγκουίνου που εκπέμπει είναι το στυλ της and Ι just have to suck it! 

Μπέκι: Αυτή είναι η έταιρη γυναίκα του τμήματος και διευθύντρια! Το θαυμαστικό μπαίνει γιατί η Μπέκι δε σου γεμίζει επ'ουδενί το μάτι...Θες γιατί είναι 1 μέτρο και 1 Milko, θες γιατί όταν μιλάει μετα βίας βγαίνει φωνή...διάλεξε και πάρε. Την κόβω γύρω στα 30φεύγα, δηλαδή σχετικά νέα για αυτή τη θέση. Είναι προφανές ότι και αυτή μετράει ανάποδα "μια ζωή και σήμερα" σε φάση "somebody, please, put me out of my misery"! Δεν την παλεύει μία καθως το μόνο που κάνει όλη μέρα είναι (κάτσε να το θέσω όσο πιο ευγενικά μπορώ, for the ladies out there)....να παίζει με το γατάκι της (ναι, είναι φιλόζωη). Σκέψου ότι την έχω πετύχει να ψωνίζει σε άλλα τμήματα εν ώρα εργασίας. Γενικά δεν έχω πολλά πάρε δώσε μαζί της εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη, άσε που για να ακούσω τι λέει πρέπει να την συνδέσω με μικροφωνική...

Τζόναθαν: O Τζόναθαν είναι κάτι σαν τον Γιόντα του τμήματος. Πρέπει να κοντεύει τα 60 (μπορεί και παραπάνω), αν κρίνω από τα λιγοστά άσπρα μαλλιά και το περίεργο καμπουριαστό περπάτημά του. Μόλις συστηθήκαμε ανέλαβε να μου μεταδώσει την σοφία του μέσα από την πλούσια εμπειρία που διαθέτει όλα αυτά τα χρόνια στο μαγαζί. Κλασικός πωλητής παλιάς κοπής, "I beg your pardon madam" και τα σχετικά. Η πλάκα ήταν όταν μου ζήτησε με περισσό ενδιαφέρον να του κάνω ανάλυση για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.Τι να σου πω grandpa, συντονίσου με Αυτιά που τα λέει καλύτερα...

Kέβιν: Ο Κέβιν είναι υπεύθυνος για να στέλνει τις παραγγελίες στα φορτηγά και γενικά ότι έχει σχέση με κουβάλημα και logistics. Μαυρούλης, πανύψηλος, με τα κλασικά κοτσιδάκια στο κεφάλι και με φοβερό χιούμορ. Όποτε τον βλέπω θα μιλήσουμε για μπάλα αλλά και άλλα άσχετα θέματα. Του έχει κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μιλάω καλά Αγγλικά. Highlight της εβδομάδας είναι όταν μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες τη φορά που πήγε μια παραγγελία στο σπίτι του Μπέκαμ και του άνοιξε ο ίδιος φορώντας παντόφλες...

Σαμ: O Σαμ είναι Ιρακινός. Ναι...ξέρω, ξέρω. Όχι, δεν έρχεται στη δουλειά ζωσμένος με εκρηκτικά, ούτε κουβαλάει στις τσέπες κάνα δυο τουβλάκια C4, μήπως ο Αλλάχ του δώσει εντολή να κατεδαφίσει το κτίριο. Από ότι μου είπε έχει φύγει από τη χώρα όταν ήταν 12 χρονών και έως και σήμερα που είναι 30 δεν την έχει καν επισκεφτεί. Είναι λίγο γεματούλης με γυαλάκια, πολύ φιλικός και πρόθυμος να με βοηθήσει σε οτιδήποτε. 

Ρίτσαρντ: Και ναι, άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο μικρός θεούλης Ρίτσαρντ !! Μια βδομάδα που είμαι εκεί έχω ρίξει το απίστευτο γέλιο μαζί του. Ο Ρίτσαρντ είναι γύρω στα 35 από το Μάντσεστερ και το μόνο που τον απασχολεί είναι να πίνει καμιά μπυρίτσα μετά τη δουλειά και φυσικά να τσεκάρει ότι κωλαράκι περνάει από μπροστά του. Τις προάλλες μόλις πέρασε από μπροστά μας ένα πραγματικά συλλεκτικό κομμάτι, ο Ρίτσαρντ αναφώνησε ενθουσιασμένος: "That was fucking awesome, mate!" Από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε είναι αν παρτάρω καθόλου και με παρότρυνε να έρθω στο boat party που διοργανώνει η εταιρία γιατί θα γίνει χαμός!! Γενικά τον πάω απίστευτα γιατί, αν και ο παλιότερος εκεί μέσα, είναι πολύ σωστός απέναντί μου και με βοηθάει όποτε τον χρειάζομαι. Μορφή...

Τα άσχημα νέα, που έμαθα λίγες μέρες αφότου έπιασα δουλειά, είναι πως το συγκεκριμένο τμήμα θα κλείσει οριστικά κάπου στα τέλη Φλεβάρη. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν έχουν ενημερώσει τους υπαλλήλους αν θα δουλεύουν και που αμέσως μετά. Αυτό εξηγεί ίσως εν μέρει την αδιάφορη στάση που κρατούν κάποιοι από αυτούς (και την καταλαβαίνω απόλυτα), αλλά το να περιφέρονται σαν αγελάδες στην Ινδία δε νομίζω ότι θα βοηθήσει στην τελική αξιολόγησή τους. Anyway, το μόνο που απασχολεί εμένα είναι να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε όλη τη διάρκεια της σύμβασής, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσω τις πιθανότητες μονιμοποιησής μου. 

Ένα από τα καλά της δουλειάς είναι όταν συναντάω Έλληνες πελάτες...Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν αντι να τους πεις "Hello, how can I help you?" τους λες "Τι κάνετε, είστε καλά;". Και κλασικά ξεκινούν οι ερωτήσεις: πως είναι εδώ τα πράγματα, αν μένω καιρό και αν αγοράζει κανείς από το μαγαζί. Η τελευταία ερώτηση θα έλεγα πως είναι εύλογη καθώς σχεδόν τα πάντα στο μαγαζί είναι γαμάκριβα!

Το έτερο καλό κομμάτι της δουλειάς είναι οι celebrities...Μέσα σε μια βδομάδα που είμαι εκεί έχουν περάσει:


Claudia Schiffer: Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις νομίζω. Πέρασε από μπροστά μου κάνα δύο φορές αλλά δε με ρώτησε κάτι. Είναι πανύψηλη (παρόλο που φορούσε μπότες με τακούνι) και πολύ αδύνατη. Ντυμένη απλά και αμακιγιάριστη. Εντυπωσιακή αλλά not my cup of tea...

  

Wayne Bridge & Frankie Sandford: Αυτός είναι Άγγλος ποδοσφαιριστής, παλιότερα της Τσέλσι και τώρα της Μάντσεστερ Σίτι, που πλέον έχει πάρει την κατηφόρα (παίζει δανεικός στη Β' κατηγορία). Αυτή είναι μέλος ένος γυναικείου ποπ συγκροτήματος που λέγεται "The Saturdays". Να σας πω την αλήθεια δεν τους αναγνώρισα (ο Ρίτσαρντ φυσικά τους κατάλαβε αμέσως), αλλά ο λόγος που τους αναφέρω είναι η Φράνκι...Μου έφυγαν τα σάλια κυριολεκτικά! Δεν ξέρω αν ήταν αυτό το κοντό με γωνίες μαλλάκι, το απίστευτα σέξι και ταυτόχρονα γλυκό προσωπάκι, το fit κορμάκι (σκέψου ότι γενικά μ'αρέσουν οι γυναίκες με πιασίματα...) ή ένας συνδυασμός όλων αυτών. 'Ασε τον άμπαλο μωρό μου και έλα στον greek lover! (Καλά...μη φας! Σταμάτη Γαρδέλη της κακιάς ώρας...).


 Peter Crouch & Abbey Clancy: Αυτός είναι ποδοσφαιριστής στην Αγγλία γνωστός και ως "όρθιο χιλιόμετρο". Αυτή είναι γνωστό τσοπανομοντέλο, celebrity (εντάξει...όχι και Χωστήρας) και τηλεπαρουσιάστρια. Κοινώς κλαπέτο ολκής. Ο τύπος πέρασε από μπροστά μου με το πιτσιρίκι στα χέρια και παραλίγο το κεφάλι του να βρεί στον πολυέλαιο. Αυτή πάλι παρίστανε την ωραία και μοιραία και κοιτούσε μόνο μπροστά σαν άλογο ιπποδρόμου. Σίγουρο γκανιάν if you ask me...

Last but not least...το αγαπημένο παιδί της πίστας και των ελληνικών tabloids. Ladies and gentlemen I give you.............
Antonis Remos!!! (Εντάξει, μην περιμένετε να βάλω και φωτό 
του καραγκιοζίδη, έτσι;). O Αντωνάκης που λέτε έσκασε μύτη 
αγκαζέ με την Βοσινάκη, Βοζνιάκι...πως στο γέροδιάολο τη λένε (σιγα μη τη λένε και Σαράποβα). Κλασικά με το που τους βλέπω σκάω χαμόγελο και πάιζω το χαρτί "Έλληνας υπάλληλος στην ξενιτιά": 
-" Τι κάνετε, είστε καλά;" Ο Αντώνης με κοιτάει στην αρχή ξαφνιασμένος και μετά μου χαρίζει το πλαστικό του χαμόγελο τύπου "Όχι ρε πούστη, και δω μας βρήκανε!".
- " Μια χαρά, εσείς; " μου απαντά και συνεχίζει να περπατά ανέμελος. Μετά από λίγο κοντοστέκεται και αποφασίζει να επιστρέψει προς το μέρος μου έτοιμος να μου κάνει ερώτηση..
- " Μήπως ξέρεις σε ποιό όροφο είναι τα κουζινικά;"
..........
..........
..........



Ποιά κουζινικά βρε μπαστουνόβλαχε; Μήπως να σου φέρω και τις πορσελάνινες κουκλίτσες να οργανώσετε tea party με τις φίλες σου από το νηπιαγωγείο; Αφού συγκρατήθηκα να μη μου φύγει κανένα πνιχτό γελάκι ρωτάω τον Γκρεγκ που είναι τα ΕΙΔΗ ΚΟΥΖΙΝΑΣ για επιβεβαίωση:

- Εγώ: "It is on the third floor Greg, isn't it ?"
- Γκρεγκ: " Yes, third floor."
- Antonis: "Α, είναι third floor, ε;"




Τράβα ρε Αντωνάκη να πεις κανά τραγουδάκι και άσε μας ήσυχους που θες να μας το παίξεις και πολύγλωσσος! Άρον τα κουζινικά σου και περιπάτει...


Soundtrack of the post

Πόσα συγκροτήματα αυτή τη χρονική στιγμή είναι ικανά να πετυχαίνουν κάθε αλμπουμ να είναι καλύτερο από το προηγούμενο αλλά και να προχωρούν ταυτόχρονα τον σκληρό ήχο ένα βήμα εμπρός; Δύο ονόματα έχω στο μυαλό μου αλλά προς το παρόν θα αποκαλύψω μόνο το ένα. Το όνομα αυτών: Gojira. Οι Γάλλοι έχουν αφήσει άφωνο κοινό και κριτικούς με κάθε δουλειά τους. Παίζουν θεωρητικά τεχνικό death metal αλλά εγώ θα τους ονόμαζα progressive (όχι φυσικά στο πολύπλοκο στυλ των Dream Theater) για να μην τους περιορίσω. Κυρίαρχη μορφή της μπάντας είναι το οπλοπολυβόλο πίσω από τα drums ονόματι Mario Duplantier που μαζί με τον αδερφό του Joe στα φωνητικά και την κιθάρα αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το 5ο κατά σειρά album τους "L'Enfant Sauvage" και μιλάμε για βόμβα ναπάλμ! (από αυτές που γουστάρει να μυρίζει ο Snake τα πρωινά...). Το εισαγωγικό riff του κομματιού με στοίχειωσε για τα καλά το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είδες οι Γάλλοι;







Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Λαμόγια: A Global Phenomenon

Δυστυχώς δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεση μου, δηλαδή να ανεβάσω post πριν το νέο μνημόνιο. Βέβαια δεν φταίω μόνο εγώ...Φταίει και ο Αντωνάκης με την υπόλοιπη συμμορία που τα υπογράφουν λες και είναι αυτόγραφα. Επίσης φταίει και αυτό το αρχίδι ο Μέρφι (όχι ο Έντι, ούτε ο Robocop) και οι νόμοι του που βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή πάνω μου. Αφού λοιπόν το laptop μου παρέδωσε πνεύμα πριν καμιά 10αριά μέρες (έτσι κι αλλιώς it was living on borrowed time), ακριβώς την ημέρα που θα περνούσα συνέντευξη ( γιατί αν είναι να γαμηθεί ο Δίας και το υπόλοιπο ιερατείο των Δελφών, θα το κάνει φυσικά την καταλληλότερη στιγμή...), μόλις πέρασα και ένα 3ήμερο (μάλλον) ίωσης με τα γνωστά δέκατα και κομμάρες που τη χαρακτηρίζουν. Αν και ομολογώ ότι με πήρε σχετικά ξώφαλτσα, η επίδραση ήταν αρκετή για να σέρνω το κουφάρι μου με δυσκολία για μερικές μέρες. I owe you one Murphy...

Είχα σκοπό να ασχοληθώ με διάφορα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση εδώ στη Αγγλετέρα (και πιστέψτε με, είναι πολλά) αλλά είχα πρόσφατα μια εμπειρία επαγγελματικής φύσεως που με ανάγκασε  να αλλάξω ρότα, έστω προσωρινά. Πιστεύω ότι αξίζει να την διηγηθώ, γιατί ίσως τη διαβάσει και κανένας άνθρωπος που βρίσκεται στη ίδια φάση με μένα (στην Ελλάδα ή το εξωτερικό) και καταλάβει που παέι να μπλέξει πριν ακόμα πατήσει το κατώφλι του κτιρίου. Δεν είναι τόσο βέβαια ότι θα μπλέξει κανείς (εντάξει, δεν πρόκειται για ναρκωτικά ή λευκή σάρκα) , αλλά είναι τέτοια η κοροϊδία και η παπάτζα που πουλάνε τα συγκεκριμένα ατομάκια που η κλωτσά πρέπει να πέσει σύννεφο. Και επειδή δεν είμαι υπέρ της βίας (όσο και αν ακούγεται περίεργο για έναν bad ass motherfucker όπως ο Stone Cold) αποφάσισα να τους γλεντήσω όσο δεν πάει μέσω του μοναδικού όπλου που διαθέτω. Κράξιμο λοιπόν μέχρι τελικής πτώσεως...

Οφείλω να σημειώσω σ'αυτό το σημείο ότι οι παρακάτω γραμμές γεμίζουν υπό τους ήχους του " Diary of a Mad Band " των Down, έτσι ώστε να καταφέρω να βγάλω από μέσα μου τη σαπίλα και σκατίλα που έχω θαμμένη ειδικά γι'αυτές τις περιπτώσεις. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως εσκεμμένη και αν κάποιος θεωρεί πως θίγεται...








Τώρα που κανονίσαμε τα διαδικαστικά and set the record straight, προχωράμε...


Όπως έχουν καταλάβει οι 3-4 αναγνώστες του blog (πάμε γερά και σε λίγο γεμίζουμε ταξί!) είμαι στην φάση αναζήτησης εργασίας. Τα βιογραφικά φεύγουν με το κιλό προς πάσα κατεύθυνση (σχεδόν) και τo mailbox μου γεμίζει κάθε μέρα με δεκάδες αγγελίες. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε αναμονή με κάποιες δουλειές αλλά η ουσία είναι ότι ακόμα ψάχνω, αν και αναμένω να αλλάξει αυτό στο σχετικά άμεσο μέλλον.


Ανάμεσα στις αγγελίες που μπορεί να βρει κανείς στα μεγάλα jobsites του νησιού, υπάρχουν και μερικές που κάνουν μπαμ από τον τίτλο κιόλας. "Στελέχη πωλήσεων και Μάρκετινγκ, Άμεση πρόσληψη, μέχρι και 500 λίρες την εβδομάδα, ταχύτατη εξέλιξη κλπ". Έχοντας μια κάποια εμπειρία από την Ελλάδα από αυτού του είδους τις εταιρίες, ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθώ μαζί τους. Έλα όμως που αποφάσισαν εκείνοι να ασχοληθούν μαζί μου! Αφού βρήκαν το βιογραφικό μου μέσα από το site, ένα πρωί χτυπάει το κινητό και μια γυναικεία φωνούλα με προσκαλεί σε interview στα γραφεία της εταιρίας. Στην αρχή δεν κατάλαβα για τι ακριβώς πρόκειται, της είπα οκ (δεν είναι εποχή να λες όχι σε οποιαδήποτε πρόταση για δουλειά, τουλάχιστον στην αρχή...) και μου έστειλε mail με τα στοιχεία της εταιρίας και οδηγίες μήπως και χαθώ. Το διαβάζω και καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Μετά την αρχική αντίδραση " Άντε γαμήσου κι εσύ και ο γρύλλος σου", το ξανασκέφτομαι και λέω να το δοκιμάσω πρώτα πριν το απορρίψω (όχι...αυτός ο τρόπος σκέψης δεν με αντιπροσωπεύει ως προσωπικότητα - για το γελάκι που ακούστηκε στη γαλαρία! - και έχω τους κολλητούς μου που μπορούν να το πιστοποιήσουν. Όχι και να μας βγει το όνομα στα γεράματα...). Άλλωστε θα μου κάνει καλό να βγω λίγο έξω και ίσως εξασκήσω λίγο τα Αγγλικά μου. Το γεγονός ότι η εταιρία δεν είχε καν site (!) δεν με πτόησε και η απόφαση πάρθηκε καπακωτά και αμετάκλητα.


Βάζω λοιπόν τη στολή εργασίας aka κοστουμιά (ο ανάπηρος) και φτάνω σχετικά εύκολα στα γραφεία της εταιρίας. Με καλωσορίζει η κοπέλα που είχα μιλήσει την προηγούμενη στο τηλέφωνο και κάθομαι στην υποδοχή. Το πράγμα έχει αρχίσει να βρωμάει από την αρχή... Πάνω από το reception desk κρέμεται μια τεράστια LCD συνδεδεμένη με player που παίζει δυνατά dance μουσικές, δίπλα μου κάθονται 2-3 Άγγλοι κοντά στα 20-22 μαζί με 2 εύσωμες έγχρωμες κυρίες γύρω στα 40φεύγα  (τις έκοβες ότι μόλις είχαν βγει από την κουζίνα..) και μια κοπέλα κοντά στα 23, μάλλον φοιτήτρια. ΄Ολα αυτά μοιάζουν πολύ γνώριμα. Και μόλις σκάει το deja vu....




(Ήρθε η ώρα για ένα χρήσιμο flashback 2 χρόνια πριν, κάπου στην Αθήνα...)



Έχοντας ήδη συμπληρώσει μερικούς μήνες άνεργος, αποφασίζω να στείλω βιογραφικό σε μια εταιρία (Μπλε Κύματα λεγόταν, Μπλε Windsurf, Πούτσες Μπλε...θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία καθώς ανακάλυψα ότι υπάρχουν αρκετές εκεί έξω), η οποία υποσχόταν γρήγορη εξέλιξη, πολλά λεφτά κλπ. Φτάνω λοιπόν την ημέρα της συνέντευξης στα γραφεία και αφού συμπληρώνω κάποιες φόρμες με στοιχεία, περιμένω με άλλους 10 περίπου για την συνάντηση με τον υπεύθυνο. Σκάει λοιπόν ένας τύπος κοντά στα 30 (κοστουμιά εννοείται και όλα στην τρίχα) μας συστήνεται και μας μαζεύει σε μια αίθουσα. Και εκεί ξεκινάει η πίπα....


Ομολογώ ότι ο τύπος το είχε. Αφού μας εξιστόρισε το επαγγελματικό του προφίλ και με λίγα λόγια μας είπε ότι έφαγε τα νιάτα του να διοργανώνει πάρτυ και επαγγελματικά events, αποφάσισε να αλλάξει ξαφνικά πορεία και να ανοίξει εταιρία. Η εταιρία του λοιπόν κατάφερε μέσα σε 2 χρόνια να συνεργαστεί με μεγάλες πολυεθνικές και να αυξήσει τις πωλήσεις της και μπούρου...μπούρου.....Η ακατασχετη παπαρολογία δεν είχε τελειωμό καθώς μας πλάσαρε το μοντέλο του επιτυχημένου businessman (που μπροστά του ο Γιάγκος ο Δράκος μοίραζε κουλούρια στο Σύνταγμα) και του cool τύπου που θα έκανες παρέα άνετα. Όσοι τελικά θα επιλέγονταν ως "στελέχη", θα περνούσαν λέει όλα τα στάδια της εταιρίας (δηλαδή και πωλήσεις και management και human resources) έτσι ώστε να πάρουν μια σφαιρική εμπειρία και να μεγαλουργήσουν αργότερα στην αγορά εργασίας....Μιλάμε για ευκαιρία once in a lifetime!!


Την επόμενη ημέρα και αφού έχω ακούσει όλες αυτές τις μαλακίες και είμαι έτοιμος να σκίσω τα πτυχία μου, σκάει τηλέφωνο από το γραφείο. Η κλασική γυναικεία φωνή της γραμματέως στη γραμμή: " Ήθελα να σας ενημερώσω ότι έχετε επιλεγεί για το επόμενο στάδιο της εκπαίδευσης. Συγχαρητήρια και καλό ξεκίνημα!!", με ύφος και τόνο λες και μόλις κέρδισα 100 εκατομμύρια στο Jocker ! Αποφασίζω να ξαναπάω στην εταιρία και γιατί με έτρωγε η περιέργεια να δω τι είναι αυτή η εκπαίδευση αλλά και γιατί δεν είχα και κάτι καλυτερο εκείνο το διάστημα από δουλειές. Εκεί μας υποδέχεται ένας άλλος τύπος και καλά υπεύθυνος της εκπαίδευσης και μέτοχος της επιχείρησης (σιγά τα Ελληνικά Πετρέλαια..). Καθόμαστε σε μια αίθουσα με μια μεγάλη LCD (!) πάνω από το κεφάλι του και αρχίζει να μας εξηγεί τι κάνει η εταιρία, με ποιούς συνεργάζεται και τι πουλάει. Όλα αυτά τι στιγμή που η οθόνη παίζει clips στο MADtv στη διαπασών, σε φάση που σκέφτομαι: "Μα καλά, γιατί δε το χαμηλώνει ο μαλάκας ; Δεν καταλαβαίνει ότι δεν ακούμε τι λέει ; ". Τελικά μαθαίνω ότι το προιόν είναι συμβόλαια κινητής, σταθερής και ίντερνετ τα οποία λέει τα πουλάμε σε συγκεκριμένο πελατολόγιο.


Ξέχασα να αναφέρω ότι σε επανειλημμένες ερωτήσεις (δικές μου αλλά και άλλων) σχετικά με το αν υπάρχει βασικός μισθός, bonus και ασφάλιση οι τύποι έκαναν τον Donald Duck.Αν προσπαθούσες να εκμαιεύσεις τέτοιες ζωτικής σημασίας πληροφορίες από κάποιον παλιότερο έτρωγες πάλι πόρτα με τη δικαιολογία ότι θα μάθεις τις επόμενες μέρες. Μιλάμε για σατανικά οργανωμένο σχέδιο...




Κάπου στην φάση της παρουσίασης των προιόντων και της εταιρίας, ο τύπος αρχίζει να εξιστορεί πως γνώρισε τον ιδιοκτήτη και πως άλλαξε η ζωή του κλπ. Εκεί που έχω βαρεθεί τη ζωή μου και κοιτάω το ρολόι μου, ο τυπάκος πετάει την εξής ατάκα: " Εδώ θέλουμε να εξελιχτείτε και όχι να σας κάνουμε ΠΩΛΗΤΑΚΟΥΣ με τσαντούλα..."

............


...........


............




 

                       T' είπες ρε μαλάκα;

Πωλητάκος?Really? Really? Έχω περάσει από σεμινάρια τεχνικών πωλήσεων και χειρισμού αντιρρήσεων, έχω δουλέψει σε μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που μου έχουν εμπιστευτεί αυτοκίνητο, κινητό, laptop, το παιδί τους, το σκυλί τους, παρείχαν εκπτωτικές κάρτες για φαγητό, έξοδα μετακίνησης και προσωπικά έξοδα (μόνο πουτάνες δε μας πλήρωναν). Συνομιλούσα καθημερινά με τμήματα προμηθειών και πωλήσεων και επισκεπτόμουν διευθυντές τμημάτων ακόμα και εταιριών.

And you got the fucking nerve to call me ΠΩΛΗΤΑΚΟ ?





Αφού κατάπια την οργή μου και δεν έδειξα τα αληθινά μου συναισθήματα στον ξιπασμένο τζιτζιφιόγκο που αποφάσισε να το παίξει νέος Donald Trump, αποφάσισα να δω μέχρι που φτάνει το παπατζιλίκι. Έτσι πήγα την άλλη μέρα, όπου θα μας έδειχναν (μέσω role plays) πως θα πουλάμε τα προιόντα στον πελάτη...


Σκάω πρωί πρωί με την αυγούλα και πριν περάσω την πόρτα, ακούγονται απο μέσα δυνατές μουσικές. Τι διάολο, ποιός κάνει πάρτυ τέτοια ώρα; Μπας και έκανα λάθος τον όροφο; Αποφασίζω να μπω και βλέπω τα παιδιά από την προηγούμενη μέρα να στέκονται σε μια αίθουσα μαζί με 2-3 άλλους τύπους που δεν είχα ξαναδει. Ένας απο αυτούς με βλέπει, με καλωσορίζει και μου εξηγεί τι κάνουν. Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι....


Οι τύποι αυτοί ήταν υποτίθεται παλιότεροι πωλητές που είχαν αναλάβει το ρόλο εκπαιδευτή. Μιλάμε για ατομάκια κοντά στα 23, ο ορισμός του λαμόγιου, με εξυπνακίστικο υφάκι, στολή "Πάνος Κιάμος", μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee... Να του ρίχνεις φάπες μέχρι να πιαστεί το χέρι σου! Με πλησιάζει λοιπόν και μου εξηγεί ότι η δουλειά αφορά συγκεκριμένες περιοχές της Αττικής. Θα πηγαινουμε σε πολυκατοικίες, θα χτυπάμε κουδούνια και θα λέμε τις εξής ατάκες:


- Καλημέρα, ήρθαμε για την αναβάθμιση στο δίκτυο! Φέρτε μου έναν λογαριασμό τηλεφώνου σας, είναι μια μοναδική ευκαιρία για εσάς να μειώσετε το κόστος και αυξήσετε την ταχύτητα της γραμμής σας !!!


Και το μικρό λαμόγιο σήκωνε το χέρι του ψηλά όταν έλεγε τη λέξη "αυξήσετε" και το χαμήλωνε στη λέξη "μειώσετε" ! Και όχι μόνο αυτό αλλά έιχαν και έτοιμες ατάκες για να πιάσεις κουβέντα του στυλ:  

" Ωραία μυρίζει! Τι μαγειρεύετε; ", "Έχετε παιδάκια; Να σας ζήσουν!" και διάφορα τέτοια σαλιαρίσματα.  Μιλάμε για οσκαρικές ερμηνείες μεγέθους Στηβ Ντούζου και Νίκου Κατέλη...Και φυσικά η pumping house βάραγε στα ίδια decibel καθ'όλη τη διάρκεια του show!

Μετά από όλα αυτά δεν ήξερα πραγματικά πως να αντιδράσω. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συμμετέχω σε τέτοια καραγκιοζιλίκια, πόσω μάλλον να μου βαράει και το ντέφι η μαϊμού του Ταρζάν...Έτσι αποφασίζω να μίλήσω στον υπεύθυνο (τον τζιτζιφιόγκο που λέγαμε) και να του πω ότι μάλλον αποχωρώ. Σας παραθέτω τη συνομιλία μας...


- Καλημέρα! Παρατήρησα ότι δεν ήσουν πολύ ενεργητικός στα role plays. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

- Κοίτα...η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω ότι κάνω για ΠΛΑΣΙΕ...




Με το που εκτοξέυω την τελευταία λέξη ο σαλτιμπάγκος αλλάζει 4 χρώματα, πετάει κατευθείαν τη μάσκα του cool attitude και μου λέει με απίστευτα σοβαρό ύφος: " Αν αυτό πιστεύεις ότι κάνουμε εδώ τότε καλύτερα να μην χάνεις άλλο το χρόνο σου ούτε και το δικό μας. Στο καλό." Και ο τύπος στην κυριολέξία με πέταξε έξω!! Χωρίς ίχνος υπερβολής ίσα που πρόλαβα να πάρω το παλτό μου! Μόλις προσπάθησα να χαιρετίσω ένα παλικάρι που είχαμε γνωριστεί τις προηγούμενες μέρες, ο γελοίος δεν με άφησε (προφανώς για να μην χαλάσω το εύθυμο κλίμα) και με έσπρωχνε προς την πόρτα. Δεν ήθελα να κάνω σκηνή και την έκανα με ελαφρά....

Και μετά από αυτό το επεξηγηματικό flashback (ο J.J. Abrahms θα ήταν περήφανος για μένα) ας επιστρέψουμε στο πρόσφατο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στην reception.


Aφού λοιπόν έχω συμπληρώσει τη φόρμα με τα στοιχεία μου στη reception με την μεγάλη LCD και τη δυνατή μουσική (σας θυμίζει κάτι ;), έρχεται ο υπεύθυνος και μας οδηγεί σε μια άλλη αίθουσα για να μας παρουσιάσει την εταιρία του. Εννοείται πως η στολή "Πάνος Κιάμος" έπαιζε και σ'αυτή τη περίπτωση, έστω με κάποιες παραλλαγές. Και ξεκινάει ο μαυρούλης (μάλλον μελαμψούλης ήταν) να μας λέει ότι πριν 2 χρόνια καθόταν σπίτι και περνούσε το χρόνο του πετώντας τάπες σε βαρέλια και παίζοντας FIFA στο playstation. Μια μέρα η μάνα του βαρέθηκε να τον ξεσκατίζει (23 χρονών μαλάκας) και του είπε να πάει να βρει καμιά δουλειά στην ψαραγορά. Εκείνος απόφάσισε ότι δεν κάνει για Ψαραντώνης και τσουπ...μετά από 2 χρόνια έχει δική του εταιρία και βγάζει τρελά φράγκα (σας θυμίζει κάτι ; ). Ο αθεόφοβος μας είπε ότι έχει ήδη παραγγείλει Ferrari και θα την παραλάβει τον Φλεβάρη του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα....Πραγματικά μιλάμε για true artist!!


Όλα αυτά είναι εμπειρίες και νομίζω πως είναι καλό να τις μοιραζόμαστε μπας και σωθεί κανάς σοβαρός άνθρωπος. Ειδικά τις εποχές που διανύουμε...Ένα είναι πάντως σίγουρο: τα λαμόγια δεν είναι μονο ελληνική πατέντα....Beware!




Soundtrack of the post


Είμαι σχεδόν 2 μήνες στη Μ.Βρετανία και θα ήταν τουλάχιστον αβλεψία από μέρους μου να μην τιμήσω την τεράστια μουσική κληρονομιά της χώρας και πιο συγκεκριμένα την προσφορά της στο σκληρό ήχο. Εκεί στα τέλη '70 γεννήθηκε το επονομαζόμενο New Wave of British Heavy Metal που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της ροκ μουσικής μέσα από θρυλικές μπάντες που δεν θα αναφέρω για να μην αδικήσω τις υπόλοιπες. Τις προάλλες έψαχνα μουσικές στην ψηφιακή δισκοθήκη μου και έπεσα πανω σε μια μπάντα που μου την έμαθε κολλητός κάπου στις αρχές '90. Το όνομα αυτής: Tokyo Blade. Δημιουργήθηκαν το 1982 και έχουν βγάλει αρκετούς δίσκους από τότε με πιο γνωστά τα 3 πρώτα. Έκαναν σημαντική καριέρα πάιζοντας σε περιοδείες με Maiden, Dio, Ozzy και Scorpions. Για μένα καλύτερο τους album παραμένει το πρώτο και ομώνυμο (στην Αμερική κυκλοφόρησε ως "Midnight Rendezvous"). Πάτησα play για να θυμηθώ τα παλιά....και με πήρε ο διάολος! Απίστευτα riff, power φωνητικά και σολάρες που σκοτώνουν. Πραγματικά δεν ήξερα ποιό να διαλέξω ως επιλογή για το post αλλά μάλλον αυτή ήταν η καλύτερη. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο στον κολλητό, για τα απογεύματα πριν 20 χρόνια που ακούγαμε αυτή τη δισκάρα στο μπαλκόνι μου (thanx man) και τον Snake Plissken που πιστεύω πως θα το γουστάρει. Πάμε δυνατά ρε πούστη...








Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

The story so far...

Χτες έκλεισα ένα μήνα στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου και πραγματικά δεν έχω καταλάβει πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Θέλω εδώ και καιρό να γράψω ένα νέο post, αλλά πραγματικά δεν έχω βρει τον χρόνο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να περιγράψω τη ζωή μου εδώ, με όσο πιο παραστατικό τρόπο μπορώ, έτσι ώστε ακόμα και αυτοί οι 3 αναγνώστες του blog να συνεχίσουν την ανάγνωση και να μην αναγκαστούν να καταφύγουν σε sites πιο φιλοσοφικού και υπαρξιακού ενδιαφέροντος (π.χ. Paris Porn Movies ).

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, ο λόγος που δεν έχω βρει χρόνο να γράψω στο blog είναι γιατί κάθε μέρα από το πρωί, βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή και στέλνω συνεχώς βιογραφικά. Εδώ υπάρχουν jobsites ένα σωρό, άρα οι επιλογές είναι πολλές και οι θέσεις εργασίας ακόμα περισσότερες. Χρειάζεται όμως πολλές ώρες ξεσκαρτάρισμα, να τσεκάρω τις θέσεις, τις περιοχές που βρίσκονται και διάφορες άλλες λεπτομέρειες. Ακόμα περισσότερο, κάθομαι και γράφω εκθέσεις ιδεών με απαντήσεις σε ερωτήσεις εργοδοτών, τύπου: " Γιατί είστε ιδανικός υποψήφιος για τη θέση ;", " Περιγράψτε τα καλύτερα χαρακτηριστικά και ικανότητές σας.", " Περιγράψτε πως θα αντιδρούσατε σε περίπτωση που ένας σωματώδης πελάτης έμπαινε σε ένα κατάστημα εξαγριωμένος κρατώντας κοντόκαννη και ρωτώντας επιτακτικά να μάθει που είναι ο Τζον Κόνορ." Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω λίγο αλλά πραγματικά οι μεγάλες retail εταιρίες σου κάνουν τα παπάρια Φαρινάπ μέχρι να ολοκληρώσεις αίτηση για θέση εργασίας μέσα από το site τους. Και αφού έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο, όπου μέσα από τις ερωτήσεις που προανέφερα έχω προβάλει τον εαυτό μου ως ένα μείγμα φιλόδοξου επαγγελματία, αποφασισμένου να πετύχει τους στόχους του σε ορισμένο χρονικό πλαίσιο αλλά ταυτόχρονα εργατικό σαν μυρμήγκι Αργεντινής και φιλεύσπλαχνο σαν τη Μητέρα Τερέζα...περνάμε στο κυρίως πιάτο: Τεστ ετοιμότητας και σκιαγράφησης χαρακτήρα. Στην αρχή κάθεσαι και ψάχνεις τον αριθμό που λείπει ανάμεσα σε 5-6 αριθμούς. Και έχεις και περιορισμό στο χρόνο που πρέπει να βρεις το σωστό !! Τι λε ρε, πάτε καλά; Μήπως να λύσω και κάνα σκανδιναβικό ρέμπους να μας βρίσκεται εύκαιρο; Υπάλληλο σε σουπερμάρκετ ψάχνετε ή τον Άνθρωπο της βροχής;  

Και εκεί που παλεύω να βρω το σωστό αριθμό/αλληλουχία και τα μάτια μου ήδη κάνουν προβολή μια νέα version του "Miss Pacman"...τελειώνει ο χρόνος! Φτου σου ρε πούστη, πάνω που έβρισκα....ένα από τα πέντε. Πάμε παρακάτω τώρα στις ερωτήσεις χαρακτήρα και επαγγελματισμού. Αυτές βέβαια δεν έχουν time limit, αλλά θα ήταν καλό να τις απαντάω γρήγορα (λένε οι οδηγίες) για να υπάρχει πιο ειλικρινές αποτέλεσμα. Μισό. Παύση. Γρήγορο κατούρημα. Επιστρέφω. Πάμε...
Ερώτηση : " Νέος συνάδελφος ζητάει τη βοήθεια σας σε κάτι που του δείξατε πως γίνεται πριν καμιά ώρα αλλά είναι τόσο κασιδιάρης που δεν λέει να πάρει πρέφα πως λειτουργεί. Εσείς έχετε πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνετε. Τι κάνετε ;"
Η απάντηση είναι προφανής: τον στέλνεις στο διάολο λέγοντας του πως η διαδικασία του να πατήσεις ένα ρημαδοκουμπί για να βγει η χοντρή είναι τόσο απλή που και ένας χρυσαυγίτης θα την έφερνε εις πέρας (έστω με την δεύτερη), εδώ δεν προλαβαίνουμε να φτύσουμε έχουμε και τον μαλάκα!!
Η σωστή διπλωματική/επαγγελματική απάντηση είναι: Προσπαθούμε να βοηθήσουμε το νέο συνάδελφο (βύσμα του κερατά - δεν εξηγείται αλλιώς πως προσέλαβαν τέτοια τσιμούχα) δείχνοντας πάλι τη διαδικασία μέχρι να βεβαιωθούμε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει χωρίς επίβλεψη και του ζητάμε να μας ενημερώσει αν έχει κάποιο πρόβλημα.(όταν τελειώσεις φώναξε με να σε σκουπίσω, βλακέντιε...).

To cut a long story short (έτσι ρε πούστη, γαμώ το Proficiency of Cambridge), οι ερωτήσεις έπαιζαν σε αυτό το ύφος, με σκοπό να αναδείξουν την επαγγελματική σου συμπεριφορά σε διάφορες καταστάσεις. Δηλαδή να καταλάβουν αν είσαι γλείφτης του κερατά ή η κόρη μου η σοσιαλίστρια...Παρ'όλο που η όλη διαδικασία είναι χρονοβόρα, αναγκαστικά συμμετέχω γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να δεχτούν το βιογραφικό σου. Γενικά, ο στόχος μου είναι να βρω καμιά πρόχειρη δουλίτσα εδώ (οι οποίες πληρώνουν αξιοπρεπή χρήματα) ώσπου να καταφέρω να βρω κάτι πιο μόνιμο. Έχω καταλάβει ότι η όποια προϋπηρεσία κατάφερα να αποκτήσω τόσα χρόνια στην Ελλάδα θα πρέπει να την καταπιώ και ουσιαστικά να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπει κανείς στην Αγγλική νοοτροπία και να πάρει μπρος. Ίδωμεν....


Κατά τα άλλα, εδώ τα πράγματα είναι πιο ήσυχα και από υβριδικό στην κατηφόρα. Οι Άγγλοι ασχολούνται κυρίως με τον καιρό, την μπαλίτσα, και κανένα σκάνδαλο τύπου Κειτ Μιντλετον και Πρίγκηπας Χάρι σε νέες γυμνές περιπέτειες. Κοινώς, εδώ ο κόσμος ζει, βγαίνει έξω, κάνει τα ψώνια του και έχει ήδη ξεκινήσει να αγχώνεται για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όχι βέβαια για το τι θα βάλει πάνω αλλά για το ποιους θα καλέσει σ'αυτό. Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...


Η διασκέδαση είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη χώρα. Η καθημερινή διέξοδος είναι οι κλασικές παμπ αλλά και τα εστιατόρια τα οποία μπορεί να μην είναι τίγκα αλλά μια χαρά δουλειά έχουν. Αυτό που είναι ασυνήθιστο σε έναν Έλληνα όπως εγώ, που έχει μάθει να πίνει τα ποτάκια του μέχρι ότι ώρα πάει (έστω κάποτε που υπήρχε κέφι), είναι ότι μόλις ο κούκος χτυπήσει 11...τον πούλο! Όλοι σπίτια σας και χωρίς πολλά πολλά και χαρήκαμε που σας ξαναείδαμε και να μας ξανάρθετε. Και είναι τέτοια η θρησκευτική ευλάβεια που τηρείται αυτό που πραγματικά καταντά εκνευριστικό. Και πες είναι κατανοητό τις καθημερινές που ο κόσμος δουλεύει, γιατί είναι γνωστό πόσο καλή σχέση έχει ένας Άγγλος με το αλκοόλ...Αν το άφηναν ανεξέλεγκτο όλοι θα κυκλοφορούσαν στα στενάκια με την σταθερότητα του Ορέστη Μακρή μετά από κρασοκατάνυξη. Αλλά, ρε φίλε νομοθέτη ( ή mate legislator  τώρα που γνωριστήκαμε)...δε γίνεται Σάββατο βράδυ να με πετάς έξω από την παμπ στις 11.30 βαριά, λες και Κυριακή πρωί έχω να μοιράσω το γάλα!! Και να φεύγω κακήν κακώς ψάχνοντας κάνα μπαρ στη άλλη μεριά της πόλης το οποίο να μένει ανοιχτό μέχρι τις πολύ πρωινές ώρες...Και όταν λέω πολύ πρωινές ώρες εννοώ 2 μετά τα μεσάνυχτα!!! Ναι, φίλε μου...Μιλάμε για πολύ κραιπάλη! Πάλι καλά που μένουν ανοιχτά κάτι κεμπαπτσίδικα στο ανατολικό Λονδίνο και λες ότι ξενύχτησες πάλι το Σαββατόβραδο...με πιτόγυρα!


Anyway, δεν γκρινιάζω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ party animal και για μένα άλλα πράγματα έχουν σημασία. Να υπάρχει δουλειά και μια καλή ποιότητα ζωής. Και εδώ σου παρέχουν (μέχρι ένα βαθμό) και τα δύο. Ακόμα και σε μένα που είμαι μετανάστης και όχι ντόπιος. Και αυτό είναι κάτι που με εντυπωσιάζει - ανάμεσα σε άλλα. Αλλά για αυτά θα μιλήσω στο επόμενο post. Το οποίο ελπίζω να ανεβάσω πριν το νέο μνημόνιο...




Soundtrack of the post


Για σήμερα το μενού έχει κάτι σχετικά φρέσκο. Το καλοκαίρι κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική σόλο δουλειά ο Mark Tremonti. Ποιος είναι αυτός; Ο Tremonti είναι κιθαρίστας των Creed αλλά έχει κάνει τεράστια επιτυχία με τους Alter Bridge aka Myles Kennedy στα φωνητικά. Οι Alter Bridge γενικά σημειώνουν τεράστια επιτυχία στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου. Παίζουν hard rock μέχρι και κάτι σαν μελωδικό metal και αυτό που τους έχει κάνει πετυχημένους είναι η φοβερή φωνή του Kennedy και οι ριφάρες του Tremonti. Γενικά ο Tremonti θεωρείται αυτή τη στιγμή από τους καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο (σίγουρα στο Top 10) και με το "All I was" που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι το αποδεικνύει περίτρανα. Ο δίσκος είναι δυναμίτης! Για πάρτε μια ιδέα...





Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Time to play the game

Πως ξεκινάει άραγε κανείς; Πρώτη φορά φτιάχνω blog και να σου πω την αλήθεια στην αρχή μου φάνηκε λίγο γελοίο σαν σκέψη. Μου θυμίζει την εποχή στο σχολείο που φτιάχναμε λευκώματα και τα πασάραμε ο ένας στον άλλο με περισσή περηφάνια. Τα κοριτσάκια με το Μικρό μου πόνυ για εξώφυλλο και αρωματικές σελίδες και τα αγόρια με αυτοκίνητα, Spiderman, Michael Jordan και ποδόσφαιρο. Περιμέναμε πότε θα μας δώσει το λεύκωμα η ωραία της τάξης για να το παίξουμε ιστορία μετά...Και καλά cool. Από μικροί στα βάσανα...

Αυτές οι εποχές όχι απλά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά πλέον στο μυαλό μου έχουν αποθηκευθεί σαν ταινίες βουβού σινεμά. Σαν το "The Artist" χωρίς τα χαζοχαρούμενα χορευτικά. Ανέμελες εποχές που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα. Θα βάλω τα δυνατά μου για να μην ποτίσω αυτό blog με την μιζέρια που με έχει καταβάλλει τα τελευταία 3 τουλάχιστον χρόνια. Άλλωστε, έχω κάνει ήδη το πρώτο βήμα για να αποβάλλω τη μούχλα από πάνω μου. Άλλαξα χώρα...


Εύκολο να το λες, δύσκολο να το αποφασίσεις, ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις. Να' ναι καλά ο τρελός κολλητός μου που προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει ώσπου να ορθοποδήσω. Για εκείνον το Αθήνα - Λονδίνο είναι συνώνυμο του Κηφισιά - Πειραιάς. Και βασικός λόγος που πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω. Η αλήθεια είναι βέβαια πως όταν είσαι χωρίς δουλειά σχεδόν ενάμιση χρόνο τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Και άμα δεν έχεις υποχρεώσεις (σκυλιά, γατιά, γυναίκα) τότε το σκέφτεσαι πολύ σοβαρά. Ναι ξέρω, τι ωραία χώρα που είναι η Ελλάδα και ο ήλιος, τα νησιά, το φαγητό...Συμφωνώ, ωραία χώρα η Ελλάδα. Πανέμορφη. Αλλά αν δεν έχεις φράγκο στη τσέπη και στη Χαβάη να μένεις χάλια θα περνάς...


Τέλος πάντων, μιζέρια τέλος! Το υποσχέθηκα και θα το τηρήσω. Όπως επίσης υπόσχομαι να κρατήσω ψηλά τα στάνταρ αυτού του blog και να περιορίσω τις βωμολοχίες και τα άσεμνα σχόλια σε λογικά πλαίσια. Μα τον Άγιο Triple H, τον Cerebral Assassin (μεγάλη η χάρη του). Από την άλλη, όπου οι περιστάσεις το απαιτούν το γαμωσταυρίδι θα πέφτει σύννεφο, όχι μόνο για λόγους ψυχοθεραπείας αλλά κυρίως κραξίματος. Χώστε ελεύθερα, χαβαλές να γίνεται και το καυλάντισμα επιβάλλεται...




Soundtrack of the post

Τι καλύτερο για τα εγκαίνια του blog από Motorhead...Πάμε ρε Lemmy!