Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

The story so far...

Χτες έκλεισα ένα μήνα στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου και πραγματικά δεν έχω καταλάβει πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Θέλω εδώ και καιρό να γράψω ένα νέο post, αλλά πραγματικά δεν έχω βρει τον χρόνο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να περιγράψω τη ζωή μου εδώ, με όσο πιο παραστατικό τρόπο μπορώ, έτσι ώστε ακόμα και αυτοί οι 3 αναγνώστες του blog να συνεχίσουν την ανάγνωση και να μην αναγκαστούν να καταφύγουν σε sites πιο φιλοσοφικού και υπαρξιακού ενδιαφέροντος (π.χ. Paris Porn Movies ).

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, ο λόγος που δεν έχω βρει χρόνο να γράψω στο blog είναι γιατί κάθε μέρα από το πρωί, βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή και στέλνω συνεχώς βιογραφικά. Εδώ υπάρχουν jobsites ένα σωρό, άρα οι επιλογές είναι πολλές και οι θέσεις εργασίας ακόμα περισσότερες. Χρειάζεται όμως πολλές ώρες ξεσκαρτάρισμα, να τσεκάρω τις θέσεις, τις περιοχές που βρίσκονται και διάφορες άλλες λεπτομέρειες. Ακόμα περισσότερο, κάθομαι και γράφω εκθέσεις ιδεών με απαντήσεις σε ερωτήσεις εργοδοτών, τύπου: " Γιατί είστε ιδανικός υποψήφιος για τη θέση ;", " Περιγράψτε τα καλύτερα χαρακτηριστικά και ικανότητές σας.", " Περιγράψτε πως θα αντιδρούσατε σε περίπτωση που ένας σωματώδης πελάτης έμπαινε σε ένα κατάστημα εξαγριωμένος κρατώντας κοντόκαννη και ρωτώντας επιτακτικά να μάθει που είναι ο Τζον Κόνορ." Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω λίγο αλλά πραγματικά οι μεγάλες retail εταιρίες σου κάνουν τα παπάρια Φαρινάπ μέχρι να ολοκληρώσεις αίτηση για θέση εργασίας μέσα από το site τους. Και αφού έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο, όπου μέσα από τις ερωτήσεις που προανέφερα έχω προβάλει τον εαυτό μου ως ένα μείγμα φιλόδοξου επαγγελματία, αποφασισμένου να πετύχει τους στόχους του σε ορισμένο χρονικό πλαίσιο αλλά ταυτόχρονα εργατικό σαν μυρμήγκι Αργεντινής και φιλεύσπλαχνο σαν τη Μητέρα Τερέζα...περνάμε στο κυρίως πιάτο: Τεστ ετοιμότητας και σκιαγράφησης χαρακτήρα. Στην αρχή κάθεσαι και ψάχνεις τον αριθμό που λείπει ανάμεσα σε 5-6 αριθμούς. Και έχεις και περιορισμό στο χρόνο που πρέπει να βρεις το σωστό !! Τι λε ρε, πάτε καλά; Μήπως να λύσω και κάνα σκανδιναβικό ρέμπους να μας βρίσκεται εύκαιρο; Υπάλληλο σε σουπερμάρκετ ψάχνετε ή τον Άνθρωπο της βροχής;  

Και εκεί που παλεύω να βρω το σωστό αριθμό/αλληλουχία και τα μάτια μου ήδη κάνουν προβολή μια νέα version του "Miss Pacman"...τελειώνει ο χρόνος! Φτου σου ρε πούστη, πάνω που έβρισκα....ένα από τα πέντε. Πάμε παρακάτω τώρα στις ερωτήσεις χαρακτήρα και επαγγελματισμού. Αυτές βέβαια δεν έχουν time limit, αλλά θα ήταν καλό να τις απαντάω γρήγορα (λένε οι οδηγίες) για να υπάρχει πιο ειλικρινές αποτέλεσμα. Μισό. Παύση. Γρήγορο κατούρημα. Επιστρέφω. Πάμε...
Ερώτηση : " Νέος συνάδελφος ζητάει τη βοήθεια σας σε κάτι που του δείξατε πως γίνεται πριν καμιά ώρα αλλά είναι τόσο κασιδιάρης που δεν λέει να πάρει πρέφα πως λειτουργεί. Εσείς έχετε πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνετε. Τι κάνετε ;"
Η απάντηση είναι προφανής: τον στέλνεις στο διάολο λέγοντας του πως η διαδικασία του να πατήσεις ένα ρημαδοκουμπί για να βγει η χοντρή είναι τόσο απλή που και ένας χρυσαυγίτης θα την έφερνε εις πέρας (έστω με την δεύτερη), εδώ δεν προλαβαίνουμε να φτύσουμε έχουμε και τον μαλάκα!!
Η σωστή διπλωματική/επαγγελματική απάντηση είναι: Προσπαθούμε να βοηθήσουμε το νέο συνάδελφο (βύσμα του κερατά - δεν εξηγείται αλλιώς πως προσέλαβαν τέτοια τσιμούχα) δείχνοντας πάλι τη διαδικασία μέχρι να βεβαιωθούμε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει χωρίς επίβλεψη και του ζητάμε να μας ενημερώσει αν έχει κάποιο πρόβλημα.(όταν τελειώσεις φώναξε με να σε σκουπίσω, βλακέντιε...).

To cut a long story short (έτσι ρε πούστη, γαμώ το Proficiency of Cambridge), οι ερωτήσεις έπαιζαν σε αυτό το ύφος, με σκοπό να αναδείξουν την επαγγελματική σου συμπεριφορά σε διάφορες καταστάσεις. Δηλαδή να καταλάβουν αν είσαι γλείφτης του κερατά ή η κόρη μου η σοσιαλίστρια...Παρ'όλο που η όλη διαδικασία είναι χρονοβόρα, αναγκαστικά συμμετέχω γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να δεχτούν το βιογραφικό σου. Γενικά, ο στόχος μου είναι να βρω καμιά πρόχειρη δουλίτσα εδώ (οι οποίες πληρώνουν αξιοπρεπή χρήματα) ώσπου να καταφέρω να βρω κάτι πιο μόνιμο. Έχω καταλάβει ότι η όποια προϋπηρεσία κατάφερα να αποκτήσω τόσα χρόνια στην Ελλάδα θα πρέπει να την καταπιώ και ουσιαστικά να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπει κανείς στην Αγγλική νοοτροπία και να πάρει μπρος. Ίδωμεν....


Κατά τα άλλα, εδώ τα πράγματα είναι πιο ήσυχα και από υβριδικό στην κατηφόρα. Οι Άγγλοι ασχολούνται κυρίως με τον καιρό, την μπαλίτσα, και κανένα σκάνδαλο τύπου Κειτ Μιντλετον και Πρίγκηπας Χάρι σε νέες γυμνές περιπέτειες. Κοινώς, εδώ ο κόσμος ζει, βγαίνει έξω, κάνει τα ψώνια του και έχει ήδη ξεκινήσει να αγχώνεται για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όχι βέβαια για το τι θα βάλει πάνω αλλά για το ποιους θα καλέσει σ'αυτό. Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...


Η διασκέδαση είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη χώρα. Η καθημερινή διέξοδος είναι οι κλασικές παμπ αλλά και τα εστιατόρια τα οποία μπορεί να μην είναι τίγκα αλλά μια χαρά δουλειά έχουν. Αυτό που είναι ασυνήθιστο σε έναν Έλληνα όπως εγώ, που έχει μάθει να πίνει τα ποτάκια του μέχρι ότι ώρα πάει (έστω κάποτε που υπήρχε κέφι), είναι ότι μόλις ο κούκος χτυπήσει 11...τον πούλο! Όλοι σπίτια σας και χωρίς πολλά πολλά και χαρήκαμε που σας ξαναείδαμε και να μας ξανάρθετε. Και είναι τέτοια η θρησκευτική ευλάβεια που τηρείται αυτό που πραγματικά καταντά εκνευριστικό. Και πες είναι κατανοητό τις καθημερινές που ο κόσμος δουλεύει, γιατί είναι γνωστό πόσο καλή σχέση έχει ένας Άγγλος με το αλκοόλ...Αν το άφηναν ανεξέλεγκτο όλοι θα κυκλοφορούσαν στα στενάκια με την σταθερότητα του Ορέστη Μακρή μετά από κρασοκατάνυξη. Αλλά, ρε φίλε νομοθέτη ( ή mate legislator  τώρα που γνωριστήκαμε)...δε γίνεται Σάββατο βράδυ να με πετάς έξω από την παμπ στις 11.30 βαριά, λες και Κυριακή πρωί έχω να μοιράσω το γάλα!! Και να φεύγω κακήν κακώς ψάχνοντας κάνα μπαρ στη άλλη μεριά της πόλης το οποίο να μένει ανοιχτό μέχρι τις πολύ πρωινές ώρες...Και όταν λέω πολύ πρωινές ώρες εννοώ 2 μετά τα μεσάνυχτα!!! Ναι, φίλε μου...Μιλάμε για πολύ κραιπάλη! Πάλι καλά που μένουν ανοιχτά κάτι κεμπαπτσίδικα στο ανατολικό Λονδίνο και λες ότι ξενύχτησες πάλι το Σαββατόβραδο...με πιτόγυρα!


Anyway, δεν γκρινιάζω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ party animal και για μένα άλλα πράγματα έχουν σημασία. Να υπάρχει δουλειά και μια καλή ποιότητα ζωής. Και εδώ σου παρέχουν (μέχρι ένα βαθμό) και τα δύο. Ακόμα και σε μένα που είμαι μετανάστης και όχι ντόπιος. Και αυτό είναι κάτι που με εντυπωσιάζει - ανάμεσα σε άλλα. Αλλά για αυτά θα μιλήσω στο επόμενο post. Το οποίο ελπίζω να ανεβάσω πριν το νέο μνημόνιο...




Soundtrack of the post


Για σήμερα το μενού έχει κάτι σχετικά φρέσκο. Το καλοκαίρι κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική σόλο δουλειά ο Mark Tremonti. Ποιος είναι αυτός; Ο Tremonti είναι κιθαρίστας των Creed αλλά έχει κάνει τεράστια επιτυχία με τους Alter Bridge aka Myles Kennedy στα φωνητικά. Οι Alter Bridge γενικά σημειώνουν τεράστια επιτυχία στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου. Παίζουν hard rock μέχρι και κάτι σαν μελωδικό metal και αυτό που τους έχει κάνει πετυχημένους είναι η φοβερή φωνή του Kennedy και οι ριφάρες του Tremonti. Γενικά ο Tremonti θεωρείται αυτή τη στιγμή από τους καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο (σίγουρα στο Top 10) και με το "All I was" που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι το αποδεικνύει περίτρανα. Ο δίσκος είναι δυναμίτης! Για πάρτε μια ιδέα...





Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Time to play the game

Πως ξεκινάει άραγε κανείς; Πρώτη φορά φτιάχνω blog και να σου πω την αλήθεια στην αρχή μου φάνηκε λίγο γελοίο σαν σκέψη. Μου θυμίζει την εποχή στο σχολείο που φτιάχναμε λευκώματα και τα πασάραμε ο ένας στον άλλο με περισσή περηφάνια. Τα κοριτσάκια με το Μικρό μου πόνυ για εξώφυλλο και αρωματικές σελίδες και τα αγόρια με αυτοκίνητα, Spiderman, Michael Jordan και ποδόσφαιρο. Περιμέναμε πότε θα μας δώσει το λεύκωμα η ωραία της τάξης για να το παίξουμε ιστορία μετά...Και καλά cool. Από μικροί στα βάσανα...

Αυτές οι εποχές όχι απλά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά πλέον στο μυαλό μου έχουν αποθηκευθεί σαν ταινίες βουβού σινεμά. Σαν το "The Artist" χωρίς τα χαζοχαρούμενα χορευτικά. Ανέμελες εποχές που δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα. Θα βάλω τα δυνατά μου για να μην ποτίσω αυτό blog με την μιζέρια που με έχει καταβάλλει τα τελευταία 3 τουλάχιστον χρόνια. Άλλωστε, έχω κάνει ήδη το πρώτο βήμα για να αποβάλλω τη μούχλα από πάνω μου. Άλλαξα χώρα...


Εύκολο να το λες, δύσκολο να το αποφασίσεις, ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις. Να' ναι καλά ο τρελός κολλητός μου που προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει ώσπου να ορθοποδήσω. Για εκείνον το Αθήνα - Λονδίνο είναι συνώνυμο του Κηφισιά - Πειραιάς. Και βασικός λόγος που πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω. Η αλήθεια είναι βέβαια πως όταν είσαι χωρίς δουλειά σχεδόν ενάμιση χρόνο τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Και άμα δεν έχεις υποχρεώσεις (σκυλιά, γατιά, γυναίκα) τότε το σκέφτεσαι πολύ σοβαρά. Ναι ξέρω, τι ωραία χώρα που είναι η Ελλάδα και ο ήλιος, τα νησιά, το φαγητό...Συμφωνώ, ωραία χώρα η Ελλάδα. Πανέμορφη. Αλλά αν δεν έχεις φράγκο στη τσέπη και στη Χαβάη να μένεις χάλια θα περνάς...


Τέλος πάντων, μιζέρια τέλος! Το υποσχέθηκα και θα το τηρήσω. Όπως επίσης υπόσχομαι να κρατήσω ψηλά τα στάνταρ αυτού του blog και να περιορίσω τις βωμολοχίες και τα άσεμνα σχόλια σε λογικά πλαίσια. Μα τον Άγιο Triple H, τον Cerebral Assassin (μεγάλη η χάρη του). Από την άλλη, όπου οι περιστάσεις το απαιτούν το γαμωσταυρίδι θα πέφτει σύννεφο, όχι μόνο για λόγους ψυχοθεραπείας αλλά κυρίως κραξίματος. Χώστε ελεύθερα, χαβαλές να γίνεται και το καυλάντισμα επιβάλλεται...




Soundtrack of the post

Τι καλύτερο για τα εγκαίνια του blog από Motorhead...Πάμε ρε Lemmy!