Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

That was fucking awesome, mate!

Όπως ίσως έχετε καταλάβει, αυτό το blog είναι ειδικού σκοπού και με συγκεκριμένη θεματική. Δηλαδή να καταγράφει τη ζωή και τις περιπέτειές μου εδώ στο Λονδίνο. Στο pro wrestling θα ονομαζόταν "gimmick" και στη μουσική "concept album". Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορεί να συμπεριλάβει και άλλου είδους θέματα, αλλά πάντα θα είναι κατά βάση ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Ένα μέρος που να μπορώ να βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, και να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου με όλους όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν αυτές τις γραμμές (thanx guys!). Είναι τόσα πολλά αυτά που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον σημειολογικά, που μου γεννούν την ανάγκη να τα καταγράψω ως ένας άλλος Ουμπέρτο Έκο...(yeah, right!). Ίσως πολλά απο αυτά που με εκπλήσσουν εδώ να φαίνονται απλοϊκά και συνηθισμένα σε κάποιους πιο κοσμογυρισμένους. Λάβετε υπ'όψιν όμως ότι ο υποφαινόμενος δεν έχει ξαναβρεθεί ποτέ στο εξωτερικό (άλλη μια φορά επισκέφτηκα το Λονδίνο για διακοπές πριν 5 χρόνια) και άρα δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς. Βιώνω, αν θέλετε, ένα ευχάριστο πολιτισμικό σοκ αυτους τους 2 και κάτι μήνες που είμαι εδώ και ελπίζω να καταφέρω να σας το μεταφέρω όσο πιο παραστατικά γίνεται. 

Και αφού μπόρεσα να χωρέσω σε εισαγωγική παράγραφο έναν πετυχημένο best seller συγγραφέα, έναν οικονομικό μετανάστη και το pro wrestling, νομίζω πως είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε...


Έχουμε ήδη μπει στο Δεκέμβρη και το Λονδίνο έχει βάλει εδώ και εβδομάδες τα γιορτινά του. Στολισμένοι δρόμοι και μαγαζιά, χριστουγεννιάτικα ντεκόρ παντού και γενικά επικρατεί ένα κλίμα ευφορίας. Τις τελευταίες μέρες η θερμοκρασία έχει πέσει στο -2 και έχουμε δαγκώσει τον πιτουφίνο μας από το κρύο...Ο συγκάτοικος λέει ότι είναι πολύ πιθανό να ρίξει χιονάκι μέσα στις γιορτές και τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν στο αν θα το στρώσει ή όχι. Ως κλασικός Αθηναίος τον ρώτησα προχτές που μπορεί να πάει κανείς για να παίξει με το χιόνι. Εννοώντας αν μπορεί να βρει κανείς κάτι αντίστοιχο της Πάρνηθας το χειμώνα, βγαίνοντας λίγο έξω από την πόλη. Με κοίταξε απορημένος λέγοντας μου ότι το Λονδίνο είναι εντελώς flat και δεν υπάρχουν βουνά γύρω γύρω όπως στο λεκανοπέδιο. Το πιο κοντινό μέρος που μπορεί να βρει κάποιος χιόνι στα σίγουρα είναι η Σκωτία, όπου κάθε χρόνο το χιόνι πέφτει άφθονο λόγω υψομέτρου. Η απόσταση βέβαια είναι απαγορευτική οπότε ας ελπίσουμε να δούμε λίγο χιονάκι έξω από την πόρτα μας.

Τα καλά νέα είναι ότι μετά από εντατικό ψάξιμο για δουλειά όλο αυτό το διάστημα, πήρα θετική απάντηση από το μεγαλύτερο department store στο Λονδίνο (κάτι σαν το Attica επί 10). Υπέγραψα σύμβαση δίμηνης διάρκειας με την ελπίδα να ανανεωθεί σε μόνιμη βάση. Τα λεφτά είναι αξιοπρεπέστατα, το τμήμα πολύ ενδιαφέρον και γενικά είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να χτίσω προϋπηρεσία στον τομέα των πωλήσεων (προσθέτοντας την στην ήδη υπάρχουσα από την Ελλάδα) αλλά και να αποκτήσω εμπειρία από την τοπική αγορά. Δουλεύω λοιπόν στο κατάστημα ήδη μια εβδομάδα και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου ως τώρα...


Οι πρώτες 2 μέρες ήταν καθαρά αναγνωριστικές. Μας έγινε παρουσίαση της εταιρίας, των τμημάτων, διαδικασιών και γενικά εισαγωγικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει ένας εργαζόμενος αν θέλει να είναι σωστός και τυπικός. Έτσι λοιπόν την προηγούμενη Δευτέρα με έστειλαν συστημένο στο τμήμα για το οποίο προοριζόμουν, για να γνωρίσω τους συναδέλφους αλλά και τα προϊόντα. Όσοι απο εσάς έχετε δουλέψει σε μεγάλες εταιρίες είναι πολύ πιθανό να έχετε συναντήσει κάποιες συγκεκριμένες "φυλές" συναδέλφων. Είμαι σίγουρος ότι παρακάτω θα αναγνωρίσετε κάποιες από αυτές. Χωρίς άλλη καθυστέρηση λοιπόν σας παρουσιάζω τους νέους μου συναδέλφους και σας αφήνω να βρείτε ομοιότητες με δικούς σας συναδέλφους στην Ελλάδα...

Γκρεγκ: Ο Γκρεγκ είναι ο προϊστάμενος του τμήματος. Δεν μου έχει πει ηλικία αλλά τον κόβω γύρω στα 24 - 25. Και αυτό γιατί μου είπε ότι μόλις τελείωσε σπουδές πριν 2 χρόνια, μπήκε σε ένα πρόγραμμα της εταιρίας για απόφοιτους και εδώ και ένα χρόνο είναι supervisor (αυτά είναι..). Κλασικός Άγγλος, αδύνατος, ξανθούλης και babyface. Είναι πολύ φιλικός και από την πρώτη στιγμή έδειξε πρόθυμος να με βοηθήσει όσο περισσότερο γίνεται. Λόγω της θέσης του τρώει απίστευτο χώσιμο κάθε μέρα αδιαμαρτύρητα, αν και λόγω ηλικίας έχει αντοχές. Προσπαθεί να προφέρει το όνομα μου με δυσκολία και με ρώτησε να μπορεί να με φωνάζει με τα πρώτα δύο γράμματα (π.χ. αν με λένε Βαλάντη να με φωνάζει Βαλ..). Anyway, ο τυπάκος είναι ότι καλύτερο θα μπορούσα να έχω σε προϊστάμενο και ελπίζω στο τέλος της σύμβασης όπου θα κάνουμε τη σούμα να μη με απογοητεύσει.

Σάρα: Και τώρα ερχόμαστε στα καλά...Η Σάρα με την πρώτη ματιά είναι μια κλασική Αγγλίδα. Την έχω κόψει κοντά στα 30 αλλά μπορεί να πέφτω και έξω. Μελαχρινή (περίεργο για Αγγλίδα βέβαια), γατίσια γαλάζια μάτια, έντονο μπούστο (επιτηδευμένα φάτσα φόρα) και καμπύλες. Όλα καλά θα μου πείτε, έτσι; Παπάρια! Η κοπέλα από την πρώτη στιγμή μου έκανε άσχημη εντύπωση γιατί μοιάζει λες και βρίσκεται σε μόνιμη περίοδο...Όταν μας σύστησαν με χαιρέτισε πιο ψυχρά και από Ρώσο κατάσκοπο, κάνοντας ένα μειδίαμα σαν να μύρισε βραστό κουνουπίδι. Και τις επόμενες μέρες ερχόταν και δεν έλεγε ούτε καν καλημέρα! Σάρα...άντε γαμήσου κι εσύ και η Μάρα και το κακό συναπάντημα!! Από ότι έμαθα δουλεύει 4 χρόνια στο μαγαζί και προφανώς έχει σιχαθεί την ύπαρξή της. Φανταστείτε την αντίδραση μου όταν με ενημέρωσε την πρώτη μέρα ότι υποτίθεται πως εκείνη είναι υπεύθυνη να με εκπαιδεύσει...'Οσες φορές την έχω πλησιάσει για απορίες μου απαντάει σχεδόν μονολεκτικά χωρίς να μου δίνει κάποια εναλλακτική λύση. Πάντως όσο περνάνε οι μέρες καταλαβαίνω ότι η ζεστασιά του αυτοκρατορικού πιγκουίνου που εκπέμπει είναι το στυλ της and Ι just have to suck it! 

Μπέκι: Αυτή είναι η έταιρη γυναίκα του τμήματος και διευθύντρια! Το θαυμαστικό μπαίνει γιατί η Μπέκι δε σου γεμίζει επ'ουδενί το μάτι...Θες γιατί είναι 1 μέτρο και 1 Milko, θες γιατί όταν μιλάει μετα βίας βγαίνει φωνή...διάλεξε και πάρε. Την κόβω γύρω στα 30φεύγα, δηλαδή σχετικά νέα για αυτή τη θέση. Είναι προφανές ότι και αυτή μετράει ανάποδα "μια ζωή και σήμερα" σε φάση "somebody, please, put me out of my misery"! Δεν την παλεύει μία καθως το μόνο που κάνει όλη μέρα είναι (κάτσε να το θέσω όσο πιο ευγενικά μπορώ, for the ladies out there)....να παίζει με το γατάκι της (ναι, είναι φιλόζωη). Σκέψου ότι την έχω πετύχει να ψωνίζει σε άλλα τμήματα εν ώρα εργασίας. Γενικά δεν έχω πολλά πάρε δώσε μαζί της εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη, άσε που για να ακούσω τι λέει πρέπει να την συνδέσω με μικροφωνική...

Τζόναθαν: O Τζόναθαν είναι κάτι σαν τον Γιόντα του τμήματος. Πρέπει να κοντεύει τα 60 (μπορεί και παραπάνω), αν κρίνω από τα λιγοστά άσπρα μαλλιά και το περίεργο καμπουριαστό περπάτημά του. Μόλις συστηθήκαμε ανέλαβε να μου μεταδώσει την σοφία του μέσα από την πλούσια εμπειρία που διαθέτει όλα αυτά τα χρόνια στο μαγαζί. Κλασικός πωλητής παλιάς κοπής, "I beg your pardon madam" και τα σχετικά. Η πλάκα ήταν όταν μου ζήτησε με περισσό ενδιαφέρον να του κάνω ανάλυση για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.Τι να σου πω grandpa, συντονίσου με Αυτιά που τα λέει καλύτερα...

Kέβιν: Ο Κέβιν είναι υπεύθυνος για να στέλνει τις παραγγελίες στα φορτηγά και γενικά ότι έχει σχέση με κουβάλημα και logistics. Μαυρούλης, πανύψηλος, με τα κλασικά κοτσιδάκια στο κεφάλι και με φοβερό χιούμορ. Όποτε τον βλέπω θα μιλήσουμε για μπάλα αλλά και άλλα άσχετα θέματα. Του έχει κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μιλάω καλά Αγγλικά. Highlight της εβδομάδας είναι όταν μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες τη φορά που πήγε μια παραγγελία στο σπίτι του Μπέκαμ και του άνοιξε ο ίδιος φορώντας παντόφλες...

Σαμ: O Σαμ είναι Ιρακινός. Ναι...ξέρω, ξέρω. Όχι, δεν έρχεται στη δουλειά ζωσμένος με εκρηκτικά, ούτε κουβαλάει στις τσέπες κάνα δυο τουβλάκια C4, μήπως ο Αλλάχ του δώσει εντολή να κατεδαφίσει το κτίριο. Από ότι μου είπε έχει φύγει από τη χώρα όταν ήταν 12 χρονών και έως και σήμερα που είναι 30 δεν την έχει καν επισκεφτεί. Είναι λίγο γεματούλης με γυαλάκια, πολύ φιλικός και πρόθυμος να με βοηθήσει σε οτιδήποτε. 

Ρίτσαρντ: Και ναι, άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο μικρός θεούλης Ρίτσαρντ !! Μια βδομάδα που είμαι εκεί έχω ρίξει το απίστευτο γέλιο μαζί του. Ο Ρίτσαρντ είναι γύρω στα 35 από το Μάντσεστερ και το μόνο που τον απασχολεί είναι να πίνει καμιά μπυρίτσα μετά τη δουλειά και φυσικά να τσεκάρει ότι κωλαράκι περνάει από μπροστά του. Τις προάλλες μόλις πέρασε από μπροστά μας ένα πραγματικά συλλεκτικό κομμάτι, ο Ρίτσαρντ αναφώνησε ενθουσιασμένος: "That was fucking awesome, mate!" Από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε είναι αν παρτάρω καθόλου και με παρότρυνε να έρθω στο boat party που διοργανώνει η εταιρία γιατί θα γίνει χαμός!! Γενικά τον πάω απίστευτα γιατί, αν και ο παλιότερος εκεί μέσα, είναι πολύ σωστός απέναντί μου και με βοηθάει όποτε τον χρειάζομαι. Μορφή...

Τα άσχημα νέα, που έμαθα λίγες μέρες αφότου έπιασα δουλειά, είναι πως το συγκεκριμένο τμήμα θα κλείσει οριστικά κάπου στα τέλη Φλεβάρη. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν έχουν ενημερώσει τους υπαλλήλους αν θα δουλεύουν και που αμέσως μετά. Αυτό εξηγεί ίσως εν μέρει την αδιάφορη στάση που κρατούν κάποιοι από αυτούς (και την καταλαβαίνω απόλυτα), αλλά το να περιφέρονται σαν αγελάδες στην Ινδία δε νομίζω ότι θα βοηθήσει στην τελική αξιολόγησή τους. Anyway, το μόνο που απασχολεί εμένα είναι να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε όλη τη διάρκεια της σύμβασής, έτσι ώστε να μεγιστοποιήσω τις πιθανότητες μονιμοποιησής μου. 

Ένα από τα καλά της δουλειάς είναι όταν συναντάω Έλληνες πελάτες...Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν αντι να τους πεις "Hello, how can I help you?" τους λες "Τι κάνετε, είστε καλά;". Και κλασικά ξεκινούν οι ερωτήσεις: πως είναι εδώ τα πράγματα, αν μένω καιρό και αν αγοράζει κανείς από το μαγαζί. Η τελευταία ερώτηση θα έλεγα πως είναι εύλογη καθώς σχεδόν τα πάντα στο μαγαζί είναι γαμάκριβα!

Το έτερο καλό κομμάτι της δουλειάς είναι οι celebrities...Μέσα σε μια βδομάδα που είμαι εκεί έχουν περάσει:


Claudia Schiffer: Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις νομίζω. Πέρασε από μπροστά μου κάνα δύο φορές αλλά δε με ρώτησε κάτι. Είναι πανύψηλη (παρόλο που φορούσε μπότες με τακούνι) και πολύ αδύνατη. Ντυμένη απλά και αμακιγιάριστη. Εντυπωσιακή αλλά not my cup of tea...

  

Wayne Bridge & Frankie Sandford: Αυτός είναι Άγγλος ποδοσφαιριστής, παλιότερα της Τσέλσι και τώρα της Μάντσεστερ Σίτι, που πλέον έχει πάρει την κατηφόρα (παίζει δανεικός στη Β' κατηγορία). Αυτή είναι μέλος ένος γυναικείου ποπ συγκροτήματος που λέγεται "The Saturdays". Να σας πω την αλήθεια δεν τους αναγνώρισα (ο Ρίτσαρντ φυσικά τους κατάλαβε αμέσως), αλλά ο λόγος που τους αναφέρω είναι η Φράνκι...Μου έφυγαν τα σάλια κυριολεκτικά! Δεν ξέρω αν ήταν αυτό το κοντό με γωνίες μαλλάκι, το απίστευτα σέξι και ταυτόχρονα γλυκό προσωπάκι, το fit κορμάκι (σκέψου ότι γενικά μ'αρέσουν οι γυναίκες με πιασίματα...) ή ένας συνδυασμός όλων αυτών. 'Ασε τον άμπαλο μωρό μου και έλα στον greek lover! (Καλά...μη φας! Σταμάτη Γαρδέλη της κακιάς ώρας...).


 Peter Crouch & Abbey Clancy: Αυτός είναι ποδοσφαιριστής στην Αγγλία γνωστός και ως "όρθιο χιλιόμετρο". Αυτή είναι γνωστό τσοπανομοντέλο, celebrity (εντάξει...όχι και Χωστήρας) και τηλεπαρουσιάστρια. Κοινώς κλαπέτο ολκής. Ο τύπος πέρασε από μπροστά μου με το πιτσιρίκι στα χέρια και παραλίγο το κεφάλι του να βρεί στον πολυέλαιο. Αυτή πάλι παρίστανε την ωραία και μοιραία και κοιτούσε μόνο μπροστά σαν άλογο ιπποδρόμου. Σίγουρο γκανιάν if you ask me...

Last but not least...το αγαπημένο παιδί της πίστας και των ελληνικών tabloids. Ladies and gentlemen I give you.............
Antonis Remos!!! (Εντάξει, μην περιμένετε να βάλω και φωτό 
του καραγκιοζίδη, έτσι;). O Αντωνάκης που λέτε έσκασε μύτη 
αγκαζέ με την Βοσινάκη, Βοζνιάκι...πως στο γέροδιάολο τη λένε (σιγα μη τη λένε και Σαράποβα). Κλασικά με το που τους βλέπω σκάω χαμόγελο και πάιζω το χαρτί "Έλληνας υπάλληλος στην ξενιτιά": 
-" Τι κάνετε, είστε καλά;" Ο Αντώνης με κοιτάει στην αρχή ξαφνιασμένος και μετά μου χαρίζει το πλαστικό του χαμόγελο τύπου "Όχι ρε πούστη, και δω μας βρήκανε!".
- " Μια χαρά, εσείς; " μου απαντά και συνεχίζει να περπατά ανέμελος. Μετά από λίγο κοντοστέκεται και αποφασίζει να επιστρέψει προς το μέρος μου έτοιμος να μου κάνει ερώτηση..
- " Μήπως ξέρεις σε ποιό όροφο είναι τα κουζινικά;"
..........
..........
..........



Ποιά κουζινικά βρε μπαστουνόβλαχε; Μήπως να σου φέρω και τις πορσελάνινες κουκλίτσες να οργανώσετε tea party με τις φίλες σου από το νηπιαγωγείο; Αφού συγκρατήθηκα να μη μου φύγει κανένα πνιχτό γελάκι ρωτάω τον Γκρεγκ που είναι τα ΕΙΔΗ ΚΟΥΖΙΝΑΣ για επιβεβαίωση:

- Εγώ: "It is on the third floor Greg, isn't it ?"
- Γκρεγκ: " Yes, third floor."
- Antonis: "Α, είναι third floor, ε;"




Τράβα ρε Αντωνάκη να πεις κανά τραγουδάκι και άσε μας ήσυχους που θες να μας το παίξεις και πολύγλωσσος! Άρον τα κουζινικά σου και περιπάτει...


Soundtrack of the post

Πόσα συγκροτήματα αυτή τη χρονική στιγμή είναι ικανά να πετυχαίνουν κάθε αλμπουμ να είναι καλύτερο από το προηγούμενο αλλά και να προχωρούν ταυτόχρονα τον σκληρό ήχο ένα βήμα εμπρός; Δύο ονόματα έχω στο μυαλό μου αλλά προς το παρόν θα αποκαλύψω μόνο το ένα. Το όνομα αυτών: Gojira. Οι Γάλλοι έχουν αφήσει άφωνο κοινό και κριτικούς με κάθε δουλειά τους. Παίζουν θεωρητικά τεχνικό death metal αλλά εγώ θα τους ονόμαζα progressive (όχι φυσικά στο πολύπλοκο στυλ των Dream Theater) για να μην τους περιορίσω. Κυρίαρχη μορφή της μπάντας είναι το οπλοπολυβόλο πίσω από τα drums ονόματι Mario Duplantier που μαζί με τον αδερφό του Joe στα φωνητικά και την κιθάρα αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το 5ο κατά σειρά album τους "L'Enfant Sauvage" και μιλάμε για βόμβα ναπάλμ! (από αυτές που γουστάρει να μυρίζει ο Snake τα πρωινά...). Το εισαγωγικό riff του κομματιού με στοίχειωσε για τα καλά το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είδες οι Γάλλοι;