Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Things that make you go hmmm...(part 1)

Πως τα φέρνει η ζωή όμως...Πέρσι τέτοια εποχή, καθόμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα κοιτώντας όλη μέρα το ταβάνι, ανήμπορος να αλλάξω την κατάσταση. Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι ήδη 7 μήνες σε μια ξένη χώρα, συγκατοικώντας με μια άγνωστη. Βέβαια, ψάχνω ακόμα για δουλειά αλλά είμαι σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από ότι βρισκόμουν ένα χρόνο πριν. Ποτέ δε φανταζόμουν τον εαυτό μου όμως σε μια τέτοια θέση.  Από την άλλη είναι σίγουρα μια θετική εμπειρία το να βρίσκομαι στο εξωτερικό και να μαζεύω εμπειρίες και εικόνες από μια από τις πιο οργανωμένες και πολιτισμένες χώρες στον κόσμο. Από την άλλη σκέφτομαι: γιατί να μου στερεί η χώρα μου αυτό που απλόχερα μου προσφέρει μια άλλη; Το δικαίωμα στο όνειρο;

Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι εδώ, γίνομαι συνεχώς αποδέκτης ερεθισμάτων που μου προκαλούν έκπληξη και συνάμα προβληματισμό. Έκπληξη, γιατί πράγματα που κανείς δεν έχει σκεφτεί στην Ελλάδα αποτελούν μέρος της κουλτούρας εδώ, όλοι τα θεωρούν δεδομένα και τα ακολουθούν ευλαβικά. Προβληματισμό για το τι θεωρούμε πολιτισμό στη Ελλάδα. Μήπως τελικά τούτοι εδώ είναι χαζοί κι εμείς οι έξυπνοι; Ή μήπως το αντίθετο; 

Πάμε να δούμε στοιχεία της κουλτούρας και της καθημερινότητας των Άγγλων χωρισμένα σε κατηγορίες, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ τους τελευταίους 7 μήνες...

Κοινωνικές παροχές 

Ακούστε τώρα μια ωραία ιστορία. Φτάνω στο Λονδίνο ξημερώματα Σαββάτου. Δευτέρα πρωί βρίσκομαι στο Jobcentre τσι ονομάζεται ο ΟΑΕΔ εδώ). Τι δουλειά είχα εκεί; Μα για να κάνω αίτηση για επίδομα ανεργίας! Σωστά διαβάσατε...Όταν κάποιος έρχεται στη χώρα ως μετανάστης για να εργαστεί, μπορεί να πάρει κάποια χρήματα ως βοήθημα, έτσι ώστε να μην πεθάνει της πείνας (ή να αρχίζει να ζητιανεύει/κλέβει) μέχρι να βρει κάποια δουλειά. Το ποσό δεν είναι μεγάλο (280 λίρες/μήνα) αρκετό όμως για να την βγάλεις αξιοπρεπώς. Βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες. Για να σου δώσουν το επίδομα πρέπει να έχεις μια σταθερή διεύθυνση όπως επίσης πρέπει να επισκέπτεσαι το κέντρο κάθε 15 μέρες, αποδεικνύοντας ότι όντως ψάχνεις για δουλειά. Και όταν μιλάμε εδώ για ΟΑΕΔ εννοούμε δημόσια υπηρεσία που δουλεύει ρολόι. Οι σύμβουλοι είναι απίστευτοι επαγγελματίες, πολύ φιλικοί (την πρώτη φορά που πήγα μόνο καφέ δεν με κέρασαν..) και δείχνουν με κάθε τρόπο ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να βρεις δουλειά. Εκτός από αυτό το επίδομα (το οποίο παίρνω αυτή τη στιγμή) κατάφερα να πάρω και το λεγόμενο "επίδομα σπιτιού". Σε περίπτωση δηλαδή που μείνεις άνεργος, εφόσον έχεις αποδείξει ότι πλέον μένεις μόνιμα στη χώρα, το κράτος μπορεί να σου πληρώνει το 70 - 75% του ενοικίου σου, για να μην μείνεις στο δρόμο. How about that!

Το θέμα των επιδομάτων στην Αγγλία (τα λεγόμενα benefits) είναι ίσως από τα πιο controversial θέματα, καθώς υπάρχει πολύς κόσμος που εκμεταλεύεται το κράτος πρόνοιας και λαμβάνει επιδόματα παριστάνοντας τους ανήμπορους για εργασία (τι μου θυμίζει αυτό...). Θυμάμαι χαρακτηριστικά, διάβαζα σε εφημερίδα την περίπτωση γυναίκας που μεγάλωνε μόνη της 6 παιδιά και λάμβανε κάθε μήνα 4 με 5 χιλιάρικα σε επιδόματα. Υποτίθεται πως δεν ήταν σε θέση να δουλεψει, αλλά αυτή ζούσε σε ακριβή περιοχή του Λονδίνου (με κήπους και τα ρέστα) και με λίγα λόγια έκανε ζωάρα σε βάρος του κράτους. Από ότι φαίνεται πάντως το υπάρχων καθεστώς τείνει να αλλάξει, καθώς έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ πιο αυστηρά τα κριτήρια. Και μάλλον το κράτος κατάλαβε ότι έκανε τον μαλάκα για πολύ καιρό...

Σούπερμάρκετ - τιμές - μαγαζιά

Ένας κλασικός μύθος που ακολουθεί το Λονδίνο είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ακριβή πόλη. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ή μάλλον ισχύει για συγκεκριμένα πράγματα (βλέπε ενοίκια, θέμα που θα αναπτυχθεί στο επόμενο part..) και πάντα σε συνάρτηση με τους μισθούς εδώ. Αν για παράδειγμα κάποιος παίρνει ως μισθό 1200-1500 λίρες/μήνα (που είναι και ένας μέσος μισθός), δεν είναι και τόσο τραγικό να δώσει 30-40 λίρες σε ένα εστιατόριο. Ας μην πάρουμε όμως ως παράδειγμα ένα είδος πολυτελείας, αλλά ας πάμε σε είδη πρώτης ανάγκης. Παράδειγμα: πόσο μπορεί να κοστίζουν 3,8 λίτρα γάλακτος στο Tesco; (Όπου Tesco, φαντάσου κάτι σαν το Σκλαβενίτη σε τιμές, με καταστήματα κάθε 500 μέτρα). Αποκλείεται να το βρείς... Κοστίζει μόλις 1,8 λίρες! Δηλαδή, χρειάζεσαι περίπου 2 Ευρώ για το γάλα όλης της εβδομάδας. Και δεν μιλάμε για γάλα από Γερμανία ή άλλη Ευρωπαική χώρα, αλλά κατευθείαν από βρετανικό μαστάρι. (Όχι αυτά που στολίζουν τη σελίδα 3 της Sun, τα άλλα που βόσκουν κάτω στα λιβάδεια..). Όταν είδα τις τιμές εδώ την πρώτη φορά κόντεψε να μου έρθει εγκεφαλικό και αμέσως αναρωτήθηκα γιατί δεν τους έχουμε πάρει ακόμα με τις πέτρες στην Ελλάδα. Και σε άλλα βασικά προιόντα οι τιμές είναι σχεδόν ίδιες με Ελλάδα, αλλά όπως είπαμε οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι. 

Όσον αφορά την αγορά και τα μαγαζιά, η ποικιλία είναι τεράστια και για όλα τα βαλάντια. Μπορείς να ξετινάξεις την πιστωτική σου αγοράζοντας μια ωραιότατη καμπαρντίνα από τη μαγαζάρα της Burberry στην Regent Street, με μόλις 2500 λίρες. Ή να πας στο μαγαζί του λαού (που ψωνίζουν και οι πλούσιοι) Primark και να σηκώσεις όλο τον όροφο με 100 λίρες! Το συγκεκριμένο μαγαζί, αν άνοιγε ποτέ στην Αθήνα, απλά θα είχε μόνιμα άδεια ράφια και φορτηγά παρκαρισμένα στην είσοδο για συνεχή ανεφοδιασμό! Πουλάει από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι λευκά είδη και παπούτσια, σε τιμές αισθητά χαμηλότερες από τα Zara αλλά παρόμοιας ποιότητας... Όποια μέρα και να πας γίνεται πόλεμος και ομολογώ ότι και εγώ έχω εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα μου με 1-2 μπλουζάκια, εσώρουχα και κάλτσες.

Πάρκα - Κοινόχρηστοι χώροι





 
 

 



























Επιτέλους, έπρεπε να μπει και καμιά φωτό σε αυτό το post...Αυτό που βλέπετε στις εικόνες που έβγαλα με το κινητό, είναι ένα από τα άπειρα πάρκα που υπάρχουν στο Λονδίνο. Βρίσκεται πολύ κοντά από το σπίτι του κολλητού που με φιλοξενούσε πριν μερικούς μήνες και πήγαινα συχνά για τρέξιμο και ξεμούδιασμα, στο στίβο που βρίσκεται γύρω από το γήπεδο ποδοσφαίρου. Μιλάμε για μια υπέροχη όαση πρασίνου, ο κόσμος έβγαζε τα παιδάκια για βόλτα και παιχνίδι στο γκαζόν, όπως και πολλά ήταν τα παιδιά που έτρεχαν μαζί μου στο στίβο. Εννοείται πως ο χώρος είναι του δήμου και όλα είναι δωρεάν...



 Μια μέρα πού πήγα για τρέξιμο, συναντάω εντελώς τυχαία τον Τσιπ και τον Ντέιλ. Εκείνη την ώρα ο Τσίπ έψαχνε μήπως βρεί κανά πεταμένο σάντουιτς μέσα στον κάδο, ενώ ο Ντέιλ άραζε την κορμάρα του στο παγκάκι...

- Ψιτ...ψηλέ! Μήπως σου βρίσκεται κανά λιράκι να πάρουμε κάτι να φάμε;
- Τι να σας πω ρε παιδιά, δεν ξέρω, εγώ από Ελλάδα είμαι...
- Από Ελλάδα, ε; Δεν πειράζει...Να κεράσουμε κανά βαλανίδι;

Να' στε καλά ρε παλιόπαιδα! Με συγκινήσατε!

Bonus photo


Από τα πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση εδώ είναι ο τομέας της καθαριότητας. Δεν λέω ότι είναι η καθαρότερη πόλη του κόσμου αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το χάλι της Αθήνας. Πάρτε για παράδειγμα αυτό: κάθε σπίτι έχει ένα συγκεκριμένο σημείο που μπορούν οι ένοικοι να αποθέσουν τις σακούλες με τα σκουπίδια, έτσι ώστε να περάσει και να τα μαζέψει η σκουπιδιάρα. Είτε πρόκειται για συγκεκριμένο δοχείο έξω από το σπίτι είτε απλά τα αφήνεις δίπλα από την είσοδο. Επ'ουδενί όμως δεν τα παρατάς χύμα στο πεζοδρόμιο, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι του δήμου δεν θα τα μαζέψουν, θα σου κολλήσουν το αυτοκόλλητο που βλέπετε ως προειδοποίηση και την επόμενη φορά θα παίξει πρόστιμο μέχρι και 1000 λίρες...

Soundtrack of the post