Και ναι...επιτέλους έφτασε αυτή η στιγμή. Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, ήρθε η ώρα να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη. Να δω τους δικούς μου, τους φίλους μου, να χαλαρώσω λίγο από την τρέλα της δουλειάς...
Ο απολογισμός αυτής της χρονιάς: θετικός. Ζω σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες πόλεις του κόσμου, δουλεύω σε ένα από τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της Ευρώπης και μόλις πρόσφατα μου προτάθηκε και θέση brand manager για μια από τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε στο μαγαζί. Δεν έχω παράπονο, η πορεία είναι μόνο ανοδική. Υπομονή και βλέπουμε...
Σε δύο μέρες πετάω για Αθήνα. Όποιος γουστάρει να βρεθούμε και να πιούμε κι ένα καφεδάκι απο κοντά, ας στείλει ένα mail στο stonecoldaustinsaidso@gmail.com για να κανονίσουμε τα περαιτέρω... Soundtrack of the post Τι άλλο θα μπορούσε να είναι...
Ναι, το ξέρω. Έχω χαθεί. Υποσχέθηκα να μην το ξανακάνω αλλά δυστυχώς κάποιες φορές είναι αδύνατον να κρατήσει κάποιος την υπόσχεσή του λόγω συνθηκών.Καλών συνθηκών εν προκειμένω, καθώς πριν 1 μήνα περίπου βρήκα δουλειά. Εντελώς από το πουθενά, βρήκαν το βιογραφικό μου σε ένα από τα jobsite που το έχω ανεβάσει εδώ και καιρό, με πήραν τηλέφωνο και μετά από 1-2 συνεντεύξεις πήρα τη δουλειά. Τι δουλειά; Πάλι πωλητής, σε ένα από τα μεγαλύτερα department stores του Λονδίνου. Σε γενικές γραμμές λέω πάλι καλά που βρέθηκε κάτι, τα λεφτά όμως δεν είναι αρκετά, τα έξοδα τρέχουν (και δεν εννοώ μόνο τα δικά μου έξοδα εδώ στο Λονδίνο)και το άγχος ρέει άφθονο. Anyway...
Αποφάσισα να γράψω κάτι, τώρα που ζέστανε ο καιρός για τα καλά και έχετε ήδη αρχίσει (πιστεύω) τα μπανάκια σας. Ενημερωτικά να αναφέρω ότι εδώ και 2 εβδομάδες έχουμε αρχίσει να βράζουμε στο ζουμί μας εδώ στο Λονδίνο. Οι θερμοκρασίες είναι 28 με 32 και σε συνδυασμό με την αυξημένη υγρασία η κατάσταση θυμίζει κάποιες φορές Αθήνα...Ευτυχώς δεν έχουμε κουνούπια. Έχουμε βέβαια κάγκουρες με φτιαγμένες μπέμπες να κόβουνε βόλτες μέσα στη νύχτα με τα jamaica rap στη διαπασών, άρα έχω και κάτι να μου θυμίζει καλοκαιρινές νύχτες στην Αθήνα.
Εδώ οι Άγγλοι έχουν ξεφύγει τελείως. Θες γιατί ο χειμώνας που πέρασε ήταν πολύ βαρύς (το Μάρτη χιόνισε και το κρύο σου έκανε τσάμπα λιφτινγκ...), θες γιατί έχουν να δουν ζεστό καλοκαίρι τουλάχιστον 5 χρόνια (όπως μου είπαν τα παιδιά που μένουν εδώ μόνιμα), όπως και να΄χει έχουν πάρει τους δρόμους με απίστευτη διάθεση. Όλοι σου χαμογελάνε στο δρόμο (εκτός κι αν τους άγγιξε το Impulse...), γεμίζουν τις παμπ και τις ανοιχτες καφετέριες και το κυριότερο: ξεχύνονται στα πάρκα!
Ναι, καλά βλέπουν τα μάτια σας. Όλοι φοράνε μαγιό, παίρνουν την πετσετούλα τους και αράζουν στο πάρκο για ηλιοθεραπεία! Οι πιο τολμηροί ρίχνουν και καμιά βουτιά στη λίμνη, αν και κανείς δεν εγγυάται πόσο καθαρή είναι. Η όλη φάση θυμίζει Βάρκιζα τον Αύγουστο...χωρίς τη θάλασσα! Η πιο κοντινή παραλία είναι στο Brighton, καμιά ώρα από το κέντρο του Λονδίνου και από ότι λένε οι φίλοι εδώ δεν έχει καμία σχέση με ελληνική παραλία. Βαθιά και κρύα νερά, απέραντη μαυρίλα μέσα και κάτι σαν άμμος έξω...
Διακοπές φέτος για μένα γιοκ, κυρίως λόγω δουλειάς. Κάθομαι και ξεχνιέμαι τις ώρες που δεν δουλέυω ακούγοντας μουσική. Για όσους λοιπόν τα καταφέρουν φέτος και την κάνουν για κανά νησάκι, έχω να προτείνω 3 συγκεκριμένα tracks, ένα για το πρωί, ένα για το μεσημεράκι πριν τη βουτιά και ένα για το βράδυ πριν την έξοδο. Έτοιμοι; Πάμε...
Το πρωινό αεράκι σου χαιδεύει γλυκά το πρόσωπο. Ανοίγεις σιγά σιγά τα μάτια σου. Εκείνη κοιμάται δίπλα σου τόσο γαλήνια που φοβάσαι να κάνεις και την παραμικρή κίνηση για να μην τη ξυπνήσεις. Με αργά και σταθερά βήματα καταφέρνεις να φτάσεις μέχρι την κουζίνα. Ετοιμάζεις καφέ και πρωινό και για τους δυό σας. Το μόνο που ακούγεται είναι το κύμα της θάλασσας και μερικά πουλάκια να τιτιβίζουν. Παράδεισος! Η θέα από το παράθυρο του δωματίου σας είναι ονειρική...Μακάρι να μένατε για πάντα εκεί. Ξαφνικά νιώθεις δύο χέρια να σε αγκαλιάζουν και ένα ζευγάρι χείλη να σε φιλούν στοργικά στο λαιμό. Η μέρα μόλις έχει αρχίσει...
Μετά από μια περιήγηση σε διάφορα αξιοθέατα και βόλτες στα σοκάκια, ήρθε η ώρα να κατηφορήσετε προς την παραλία. Πετάτε τα απαραίτητα στο αυτοκίνητο και ξεκινάτε με τη διάθεση ανεβασμένη. Γέλια, χαβαλές, χαμόγελα...το καλοκαίρι είναι εδώ! Μετά την τελευταία ανηφορική στροφή, ξεπροβάλλει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Επιτέλους...
Επιστρέφοντας από μια γλυκά κουραστική μέρα και έχοντας ρίξει και μια απογευματινή σιέστα, έφτασε η ώρα για την βραδινή έξοδο. Εσύ ψάχνεις το αγαπημένο σου t-shirt, αυτό που σε δείχνει ακόμα πιο όμορφο και μαυρισμένο. Εκείνη αποφασίζει να φορέσει ένα υπέροχο πράσινο φόρεμα. Είναι τόσο όμορφη απόψε...Νιώθεις ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Η στιγμή είναι μαγική. Πατάς το play, και ξεχύνεται στο δωμάτιο το πιο μεθυστικά sexy σαξόφωνο που έχεις ακούσει. The night is young! Αυτή θα είναι η καλύτερη μας βραδιά. Μέχρι την επόμενη...
Πως τα φέρνει η ζωή όμως...Πέρσι τέτοια εποχή, καθόμουν στο σπίτι μου στην Αθήνα κοιτώντας όλη μέρα το ταβάνι, ανήμπορος να αλλάξω την κατάσταση. Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι ήδη 7 μήνες σε μια ξένη χώρα, συγκατοικώντας με μια άγνωστη. Βέβαια, ψάχνω ακόμα για δουλειάαλλά είμαι σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση από ότι βρισκόμουν ένα χρόνο πριν. Ποτέ δε φανταζόμουν τον εαυτό μου όμως σε μια τέτοια θέση.Από την άλλη είναι σίγουρα μια θετική εμπειρία το να βρίσκομαι στο εξωτερικό και να μαζεύω εμπειρίες και εικόνες από μια από τις πιο οργανωμένες και πολιτισμένες χώρες στον κόσμο. Από την άλλησκέφτομαι: γιατί να μου στερεί η χώρα μου αυτό που απλόχερα μου προσφέρει μια άλλη; Το δικαίωμα στο όνειρο;
Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι εδώ, γίνομαι συνεχώς αποδέκτης ερεθισμάτων που μου προκαλούν έκπληξη και συνάμα προβληματισμό. Έκπληξη, γιατί πράγματα που κανείς δεν έχει σκεφτεί στην Ελλάδα αποτελούν μέρος της κουλτούρας εδώ, όλοι τα θεωρούν δεδομένα και τα ακολουθούν ευλαβικά. Προβληματισμό για το τι θεωρούμε πολιτισμό στη Ελλάδα. Μήπως τελικά τούτοι εδώ είναι χαζοί κι εμείς οι έξυπνοι; Ή μήπως το αντίθετο;
Πάμε να δούμε στοιχεία της κουλτούρας και της καθημερινότητας των Άγγλων χωρισμένα σε κατηγορίες, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ τους τελευταίους 7 μήνες...
Κοινωνικές παροχές
Ακούστε τώρα μια ωραία ιστορία. Φτάνω στο Λονδίνο ξημερώματα Σαββάτου. Δευτέρα πρωί βρίσκομαι στο Jobcentre (έτσι ονομάζεται ο ΟΑΕΔ εδώ). Τι δουλειά είχα εκεί; Μα για να κάνω αίτηση για επίδομα ανεργίας! Σωστά διαβάσατε...Όταν κάποιος έρχεται στη χώρα ως μετανάστης για να εργαστεί, μπορεί να πάρει κάποια χρήματα ως βοήθημα, έτσι ώστε να μην πεθάνει της πείνας (ή να αρχίζει να ζητιανεύει/κλέβει) μέχρι να βρει κάποια δουλειά. Το ποσό δεν είναι μεγάλο (280 λίρες/μήνα) αρκετό όμως για να την βγάλεις αξιοπρεπώς. Βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες. Για να σου δώσουν το επίδομα πρέπει να έχεις μια σταθερή διεύθυνση όπως επίσης πρέπει να επισκέπτεσαι το κέντρο κάθε 15 μέρες, αποδεικνύοντας ότι όντως ψάχνεις για δουλειά. Και όταν μιλάμε εδώ για ΟΑΕΔ εννοούμε δημόσια υπηρεσία που δουλεύει ρολόι. Οι σύμβουλοι είναι απίστευτοι επαγγελματίες, πολύ φιλικοί (την πρώτη φορά που πήγα μόνο καφέ δεν με κέρασαν..) και δείχνουν με κάθε τρόπο ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να βρεις δουλειά. Εκτός από αυτό το επίδομα (το οποίο παίρνω αυτή τη στιγμή) κατάφερα να πάρω και το λεγόμενο "επίδομα σπιτιού". Σε περίπτωση δηλαδή που μείνεις άνεργος, εφόσον έχεις αποδείξει ότι πλέον μένεις μόνιμα στη χώρα, το κράτος μπορεί να σου πληρώνει το 70 - 75% του ενοικίου σου, για να μην μείνεις στο δρόμο. How about that!
Το θέμα των επιδομάτων στην Αγγλία (τα λεγόμενα benefits) είναι ίσως από τα πιο controversial θέματα, καθώς υπάρχει πολύς κόσμος που εκμεταλεύεται το κράτος πρόνοιας και λαμβάνει επιδόματα παριστάνοντας τους ανήμπορους για εργασία (τι μου θυμίζει αυτό...). Θυμάμαι χαρακτηριστικά, διάβαζα σε εφημερίδα την περίπτωση γυναίκας που μεγάλωνε μόνη της 6 παιδιά και λάμβανε κάθε μήνα 4 με 5 χιλιάρικα σε επιδόματα. Υποτίθεται πως δεν ήταν σε θέση να δουλεψει, αλλά αυτή ζούσε σε ακριβή περιοχή του Λονδίνου (με κήπους και τα ρέστα) και με λίγα λόγια έκανε ζωάρα σε βάρος του κράτους. Από ότι φαίνεται πάντως το υπάρχων καθεστώς τείνει να αλλάξει, καθώς έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ πιο αυστηρά τα κριτήρια. Και μάλλον το κράτος κατάλαβε ότι έκανε τον μαλάκα για πολύ καιρό...
Σούπερμάρκετ - τιμές - μαγαζιά
Ένας κλασικός μύθος που ακολουθεί το Λονδίνο είναιότι πρόκειται για μια πολύ ακριβή πόλη. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ή μάλλον ισχύει για συγκεκριμένα πράγματα (βλέπε ενοίκια, θέμα που θα αναπτυχθεί στο επόμενο part..) και πάντα σε συνάρτηση με τους μισθούς εδώ. Αν για παράδειγμα κάποιος παίρνει ως μισθό 1200-1500 λίρες/μήνα (που είναι και ένας μέσος μισθός), δεν είναι και τόσο τραγικό να δώσει 30-40 λίρες σε ένα εστιατόριο.Ας μην πάρουμε όμως ως παράδειγμα ένα είδος πολυτελείας, αλλά ας πάμε σε είδη πρώτης ανάγκης. Παράδειγμα: πόσο μπορεί να κοστίζουν 3,8 λίτρα γάλακτος στο Tesco; (Όπου Tesco, φαντάσου κάτι σαν το Σκλαβενίτη σε τιμές, με καταστήματα κάθε 500 μέτρα). Αποκλείεται να το βρείς... Κοστίζει μόλις 1,8 λίρες! Δηλαδή, χρειάζεσαι περίπου 2 Ευρώ για το γάλα όλης της εβδομάδας. Και δεν μιλάμε για γάλα από Γερμανία ή άλλη Ευρωπαική χώρα, αλλά κατευθείαν από βρετανικό μαστάρι. (Όχι αυτά που στολίζουν τη σελίδα 3 της Sun, τα άλλα που βόσκουν κάτω στα λιβάδεια..). Όταν είδα τις τιμές εδώ την πρώτη φορά κόντεψε να μου έρθει εγκεφαλικό και αμέσως αναρωτήθηκα γιατί δεν τους έχουμε πάρει ακόμα με τις πέτρες στην Ελλάδα. Και σε άλλα βασικά προιόντα οι τιμές είναι σχεδόν ίδιες με Ελλάδα, αλλά όπως είπαμε οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι.
Όσον αφορά την αγορά και τα μαγαζιά, η ποικιλία είναι τεράστια και για όλα τα βαλάντια. Μπορείς να ξετινάξεις την πιστωτική σου αγοράζοντας μια ωραιότατη καμπαρντίνα από τη μαγαζάρα της Burberry στην Regent Street, με μόλις 2500 λίρες. Ή να πας στο μαγαζί του λαού (που ψωνίζουν και οι πλούσιοι) Primark και να σηκώσεις όλο τον όροφο με 100 λίρες! Το συγκεκριμένο μαγαζί, αν άνοιγε ποτέ στην Αθήνα, απλά θα είχε μόνιμα άδεια ράφια καιφορτηγά παρκαρισμένα στην είσοδο για συνεχή ανεφοδιασμό! Πουλάει από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι λευκά είδη και παπούτσια, σε τιμές αισθητά χαμηλότερες από τα Zara αλλά παρόμοιας ποιότητας... Όποια μέρα και να πας γίνεται πόλεμος και ομολογώ ότι και εγώ έχω εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα μου με 1-2 μπλουζάκια, εσώρουχα και κάλτσες.
Πάρκα - Κοινόχρηστοι χώροι
Επιτέλους, έπρεπε να μπει και καμιά φωτό σε αυτό το post...Αυτό που βλέπετε στις εικόνες που έβγαλα με το κινητό, είναι ένα από τα άπειρα πάρκα που υπάρχουν στο Λονδίνο. Βρίσκεται πολύ κοντά από το σπίτι του κολλητού που με φιλοξενούσε πριν μερικούς μήνες και πήγαινα συχνά για τρέξιμο και ξεμούδιασμα, στο στίβο που βρίσκεται γύρω από το γήπεδο ποδοσφαίρου. Μιλάμε για μια υπέροχη όαση πρασίνου, ο κόσμος έβγαζε τα παιδάκια για βόλτα και παιχνίδι στο γκαζόν, όπως και πολλά ήταν τα παιδιά που έτρεχαν μαζί μου στο στίβο. Εννοείται πως ο χώρος είναι του δήμου και όλα είναι δωρεάν...
Μια μέρα πού πήγα για τρέξιμο, συναντάω εντελώς τυχαία τον Τσιπ και τον Ντέιλ. Εκείνη την ώρα ο Τσίπ έψαχνε μήπως βρεί κανά πεταμένο σάντουιτς μέσα στον κάδο, ενώ ο Ντέιλ άραζε την κορμάρα του στο παγκάκι...
- Ψιτ...ψηλέ! Μήπως σου βρίσκεται κανά λιράκι να πάρουμε κάτι να φάμε; - Τι να σας πω ρε παιδιά, δεν ξέρω, εγώ από Ελλάδα είμαι... - Από Ελλάδα, ε; Δεν πειράζει...Να κεράσουμε κανά βαλανίδι; Να' στε καλά ρε παλιόπαιδα! Με συγκινήσατε! Bonus photo
Από τα πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση εδώ είναι ο τομέας της καθαριότητας. Δεν λέω ότι είναι η καθαρότερη πόλη του κόσμου αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το χάλι της Αθήνας. Πάρτε για παράδειγμα αυτό: κάθε σπίτι έχει ένα συγκεκριμένο σημείο που μπορούν οι ένοικοι να αποθέσουν τις σακούλες με τα σκουπίδια, έτσι ώστε να περάσει και να τα μαζέψει η σκουπιδιάρα. Είτε πρόκειται για συγκεκριμένο δοχείο έξω από το σπίτι είτε απλά τα αφήνεις δίπλα από την είσοδο. Επ'ουδενί όμως δεν τα παρατάς χύμα στο πεζοδρόμιο, γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι του δήμου δεν θα τα μαζέψουν, θα σου κολλήσουν το αυτοκόλλητο που βλέπετε ως προειδοποίηση και την επόμενη φορά θα παίξει πρόστιμο μέχρι και 1000 λίρες...
