Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Λαμόγια: A Global Phenomenon

Δυστυχώς δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεση μου, δηλαδή να ανεβάσω post πριν το νέο μνημόνιο. Βέβαια δεν φταίω μόνο εγώ...Φταίει και ο Αντωνάκης με την υπόλοιπη συμμορία που τα υπογράφουν λες και είναι αυτόγραφα. Επίσης φταίει και αυτό το αρχίδι ο Μέρφι (όχι ο Έντι, ούτε ο Robocop) και οι νόμοι του που βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή πάνω μου. Αφού λοιπόν το laptop μου παρέδωσε πνεύμα πριν καμιά 10αριά μέρες (έτσι κι αλλιώς it was living on borrowed time), ακριβώς την ημέρα που θα περνούσα συνέντευξη ( γιατί αν είναι να γαμηθεί ο Δίας και το υπόλοιπο ιερατείο των Δελφών, θα το κάνει φυσικά την καταλληλότερη στιγμή...), μόλις πέρασα και ένα 3ήμερο (μάλλον) ίωσης με τα γνωστά δέκατα και κομμάρες που τη χαρακτηρίζουν. Αν και ομολογώ ότι με πήρε σχετικά ξώφαλτσα, η επίδραση ήταν αρκετή για να σέρνω το κουφάρι μου με δυσκολία για μερικές μέρες. I owe you one Murphy...

Είχα σκοπό να ασχοληθώ με διάφορα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση εδώ στη Αγγλετέρα (και πιστέψτε με, είναι πολλά) αλλά είχα πρόσφατα μια εμπειρία επαγγελματικής φύσεως που με ανάγκασε  να αλλάξω ρότα, έστω προσωρινά. Πιστεύω ότι αξίζει να την διηγηθώ, γιατί ίσως τη διαβάσει και κανένας άνθρωπος που βρίσκεται στη ίδια φάση με μένα (στην Ελλάδα ή το εξωτερικό) και καταλάβει που παέι να μπλέξει πριν ακόμα πατήσει το κατώφλι του κτιρίου. Δεν είναι τόσο βέβαια ότι θα μπλέξει κανείς (εντάξει, δεν πρόκειται για ναρκωτικά ή λευκή σάρκα) , αλλά είναι τέτοια η κοροϊδία και η παπάτζα που πουλάνε τα συγκεκριμένα ατομάκια που η κλωτσά πρέπει να πέσει σύννεφο. Και επειδή δεν είμαι υπέρ της βίας (όσο και αν ακούγεται περίεργο για έναν bad ass motherfucker όπως ο Stone Cold) αποφάσισα να τους γλεντήσω όσο δεν πάει μέσω του μοναδικού όπλου που διαθέτω. Κράξιμο λοιπόν μέχρι τελικής πτώσεως...

Οφείλω να σημειώσω σ'αυτό το σημείο ότι οι παρακάτω γραμμές γεμίζουν υπό τους ήχους του " Diary of a Mad Band " των Down, έτσι ώστε να καταφέρω να βγάλω από μέσα μου τη σαπίλα και σκατίλα που έχω θαμμένη ειδικά γι'αυτές τις περιπτώσεις. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως εσκεμμένη και αν κάποιος θεωρεί πως θίγεται...








Τώρα που κανονίσαμε τα διαδικαστικά and set the record straight, προχωράμε...


Όπως έχουν καταλάβει οι 3-4 αναγνώστες του blog (πάμε γερά και σε λίγο γεμίζουμε ταξί!) είμαι στην φάση αναζήτησης εργασίας. Τα βιογραφικά φεύγουν με το κιλό προς πάσα κατεύθυνση (σχεδόν) και τo mailbox μου γεμίζει κάθε μέρα με δεκάδες αγγελίες. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε αναμονή με κάποιες δουλειές αλλά η ουσία είναι ότι ακόμα ψάχνω, αν και αναμένω να αλλάξει αυτό στο σχετικά άμεσο μέλλον.


Ανάμεσα στις αγγελίες που μπορεί να βρει κανείς στα μεγάλα jobsites του νησιού, υπάρχουν και μερικές που κάνουν μπαμ από τον τίτλο κιόλας. "Στελέχη πωλήσεων και Μάρκετινγκ, Άμεση πρόσληψη, μέχρι και 500 λίρες την εβδομάδα, ταχύτατη εξέλιξη κλπ". Έχοντας μια κάποια εμπειρία από την Ελλάδα από αυτού του είδους τις εταιρίες, ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθώ μαζί τους. Έλα όμως που αποφάσισαν εκείνοι να ασχοληθούν μαζί μου! Αφού βρήκαν το βιογραφικό μου μέσα από το site, ένα πρωί χτυπάει το κινητό και μια γυναικεία φωνούλα με προσκαλεί σε interview στα γραφεία της εταιρίας. Στην αρχή δεν κατάλαβα για τι ακριβώς πρόκειται, της είπα οκ (δεν είναι εποχή να λες όχι σε οποιαδήποτε πρόταση για δουλειά, τουλάχιστον στην αρχή...) και μου έστειλε mail με τα στοιχεία της εταιρίας και οδηγίες μήπως και χαθώ. Το διαβάζω και καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Μετά την αρχική αντίδραση " Άντε γαμήσου κι εσύ και ο γρύλλος σου", το ξανασκέφτομαι και λέω να το δοκιμάσω πρώτα πριν το απορρίψω (όχι...αυτός ο τρόπος σκέψης δεν με αντιπροσωπεύει ως προσωπικότητα - για το γελάκι που ακούστηκε στη γαλαρία! - και έχω τους κολλητούς μου που μπορούν να το πιστοποιήσουν. Όχι και να μας βγει το όνομα στα γεράματα...). Άλλωστε θα μου κάνει καλό να βγω λίγο έξω και ίσως εξασκήσω λίγο τα Αγγλικά μου. Το γεγονός ότι η εταιρία δεν είχε καν site (!) δεν με πτόησε και η απόφαση πάρθηκε καπακωτά και αμετάκλητα.


Βάζω λοιπόν τη στολή εργασίας aka κοστουμιά (ο ανάπηρος) και φτάνω σχετικά εύκολα στα γραφεία της εταιρίας. Με καλωσορίζει η κοπέλα που είχα μιλήσει την προηγούμενη στο τηλέφωνο και κάθομαι στην υποδοχή. Το πράγμα έχει αρχίσει να βρωμάει από την αρχή... Πάνω από το reception desk κρέμεται μια τεράστια LCD συνδεδεμένη με player που παίζει δυνατά dance μουσικές, δίπλα μου κάθονται 2-3 Άγγλοι κοντά στα 20-22 μαζί με 2 εύσωμες έγχρωμες κυρίες γύρω στα 40φεύγα  (τις έκοβες ότι μόλις είχαν βγει από την κουζίνα..) και μια κοπέλα κοντά στα 23, μάλλον φοιτήτρια. ΄Ολα αυτά μοιάζουν πολύ γνώριμα. Και μόλις σκάει το deja vu....




(Ήρθε η ώρα για ένα χρήσιμο flashback 2 χρόνια πριν, κάπου στην Αθήνα...)



Έχοντας ήδη συμπληρώσει μερικούς μήνες άνεργος, αποφασίζω να στείλω βιογραφικό σε μια εταιρία (Μπλε Κύματα λεγόταν, Μπλε Windsurf, Πούτσες Μπλε...θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία καθώς ανακάλυψα ότι υπάρχουν αρκετές εκεί έξω), η οποία υποσχόταν γρήγορη εξέλιξη, πολλά λεφτά κλπ. Φτάνω λοιπόν την ημέρα της συνέντευξης στα γραφεία και αφού συμπληρώνω κάποιες φόρμες με στοιχεία, περιμένω με άλλους 10 περίπου για την συνάντηση με τον υπεύθυνο. Σκάει λοιπόν ένας τύπος κοντά στα 30 (κοστουμιά εννοείται και όλα στην τρίχα) μας συστήνεται και μας μαζεύει σε μια αίθουσα. Και εκεί ξεκινάει η πίπα....


Ομολογώ ότι ο τύπος το είχε. Αφού μας εξιστόρισε το επαγγελματικό του προφίλ και με λίγα λόγια μας είπε ότι έφαγε τα νιάτα του να διοργανώνει πάρτυ και επαγγελματικά events, αποφάσισε να αλλάξει ξαφνικά πορεία και να ανοίξει εταιρία. Η εταιρία του λοιπόν κατάφερε μέσα σε 2 χρόνια να συνεργαστεί με μεγάλες πολυεθνικές και να αυξήσει τις πωλήσεις της και μπούρου...μπούρου.....Η ακατασχετη παπαρολογία δεν είχε τελειωμό καθώς μας πλάσαρε το μοντέλο του επιτυχημένου businessman (που μπροστά του ο Γιάγκος ο Δράκος μοίραζε κουλούρια στο Σύνταγμα) και του cool τύπου που θα έκανες παρέα άνετα. Όσοι τελικά θα επιλέγονταν ως "στελέχη", θα περνούσαν λέει όλα τα στάδια της εταιρίας (δηλαδή και πωλήσεις και management και human resources) έτσι ώστε να πάρουν μια σφαιρική εμπειρία και να μεγαλουργήσουν αργότερα στην αγορά εργασίας....Μιλάμε για ευκαιρία once in a lifetime!!


Την επόμενη ημέρα και αφού έχω ακούσει όλες αυτές τις μαλακίες και είμαι έτοιμος να σκίσω τα πτυχία μου, σκάει τηλέφωνο από το γραφείο. Η κλασική γυναικεία φωνή της γραμματέως στη γραμμή: " Ήθελα να σας ενημερώσω ότι έχετε επιλεγεί για το επόμενο στάδιο της εκπαίδευσης. Συγχαρητήρια και καλό ξεκίνημα!!", με ύφος και τόνο λες και μόλις κέρδισα 100 εκατομμύρια στο Jocker ! Αποφασίζω να ξαναπάω στην εταιρία και γιατί με έτρωγε η περιέργεια να δω τι είναι αυτή η εκπαίδευση αλλά και γιατί δεν είχα και κάτι καλυτερο εκείνο το διάστημα από δουλειές. Εκεί μας υποδέχεται ένας άλλος τύπος και καλά υπεύθυνος της εκπαίδευσης και μέτοχος της επιχείρησης (σιγά τα Ελληνικά Πετρέλαια..). Καθόμαστε σε μια αίθουσα με μια μεγάλη LCD (!) πάνω από το κεφάλι του και αρχίζει να μας εξηγεί τι κάνει η εταιρία, με ποιούς συνεργάζεται και τι πουλάει. Όλα αυτά τι στιγμή που η οθόνη παίζει clips στο MADtv στη διαπασών, σε φάση που σκέφτομαι: "Μα καλά, γιατί δε το χαμηλώνει ο μαλάκας ; Δεν καταλαβαίνει ότι δεν ακούμε τι λέει ; ". Τελικά μαθαίνω ότι το προιόν είναι συμβόλαια κινητής, σταθερής και ίντερνετ τα οποία λέει τα πουλάμε σε συγκεκριμένο πελατολόγιο.


Ξέχασα να αναφέρω ότι σε επανειλημμένες ερωτήσεις (δικές μου αλλά και άλλων) σχετικά με το αν υπάρχει βασικός μισθός, bonus και ασφάλιση οι τύποι έκαναν τον Donald Duck.Αν προσπαθούσες να εκμαιεύσεις τέτοιες ζωτικής σημασίας πληροφορίες από κάποιον παλιότερο έτρωγες πάλι πόρτα με τη δικαιολογία ότι θα μάθεις τις επόμενες μέρες. Μιλάμε για σατανικά οργανωμένο σχέδιο...




Κάπου στην φάση της παρουσίασης των προιόντων και της εταιρίας, ο τύπος αρχίζει να εξιστορεί πως γνώρισε τον ιδιοκτήτη και πως άλλαξε η ζωή του κλπ. Εκεί που έχω βαρεθεί τη ζωή μου και κοιτάω το ρολόι μου, ο τυπάκος πετάει την εξής ατάκα: " Εδώ θέλουμε να εξελιχτείτε και όχι να σας κάνουμε ΠΩΛΗΤΑΚΟΥΣ με τσαντούλα..."

............


...........


............




 

                       T' είπες ρε μαλάκα;

Πωλητάκος?Really? Really? Έχω περάσει από σεμινάρια τεχνικών πωλήσεων και χειρισμού αντιρρήσεων, έχω δουλέψει σε μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που μου έχουν εμπιστευτεί αυτοκίνητο, κινητό, laptop, το παιδί τους, το σκυλί τους, παρείχαν εκπτωτικές κάρτες για φαγητό, έξοδα μετακίνησης και προσωπικά έξοδα (μόνο πουτάνες δε μας πλήρωναν). Συνομιλούσα καθημερινά με τμήματα προμηθειών και πωλήσεων και επισκεπτόμουν διευθυντές τμημάτων ακόμα και εταιριών.

And you got the fucking nerve to call me ΠΩΛΗΤΑΚΟ ?





Αφού κατάπια την οργή μου και δεν έδειξα τα αληθινά μου συναισθήματα στον ξιπασμένο τζιτζιφιόγκο που αποφάσισε να το παίξει νέος Donald Trump, αποφάσισα να δω μέχρι που φτάνει το παπατζιλίκι. Έτσι πήγα την άλλη μέρα, όπου θα μας έδειχναν (μέσω role plays) πως θα πουλάμε τα προιόντα στον πελάτη...


Σκάω πρωί πρωί με την αυγούλα και πριν περάσω την πόρτα, ακούγονται απο μέσα δυνατές μουσικές. Τι διάολο, ποιός κάνει πάρτυ τέτοια ώρα; Μπας και έκανα λάθος τον όροφο; Αποφασίζω να μπω και βλέπω τα παιδιά από την προηγούμενη μέρα να στέκονται σε μια αίθουσα μαζί με 2-3 άλλους τύπους που δεν είχα ξαναδει. Ένας απο αυτούς με βλέπει, με καλωσορίζει και μου εξηγεί τι κάνουν. Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι....


Οι τύποι αυτοί ήταν υποτίθεται παλιότεροι πωλητές που είχαν αναλάβει το ρόλο εκπαιδευτή. Μιλάμε για ατομάκια κοντά στα 23, ο ορισμός του λαμόγιου, με εξυπνακίστικο υφάκι, στολή "Πάνος Κιάμος", μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee... Να του ρίχνεις φάπες μέχρι να πιαστεί το χέρι σου! Με πλησιάζει λοιπόν και μου εξηγεί ότι η δουλειά αφορά συγκεκριμένες περιοχές της Αττικής. Θα πηγαινουμε σε πολυκατοικίες, θα χτυπάμε κουδούνια και θα λέμε τις εξής ατάκες:


- Καλημέρα, ήρθαμε για την αναβάθμιση στο δίκτυο! Φέρτε μου έναν λογαριασμό τηλεφώνου σας, είναι μια μοναδική ευκαιρία για εσάς να μειώσετε το κόστος και αυξήσετε την ταχύτητα της γραμμής σας !!!


Και το μικρό λαμόγιο σήκωνε το χέρι του ψηλά όταν έλεγε τη λέξη "αυξήσετε" και το χαμήλωνε στη λέξη "μειώσετε" ! Και όχι μόνο αυτό αλλά έιχαν και έτοιμες ατάκες για να πιάσεις κουβέντα του στυλ:  

" Ωραία μυρίζει! Τι μαγειρεύετε; ", "Έχετε παιδάκια; Να σας ζήσουν!" και διάφορα τέτοια σαλιαρίσματα.  Μιλάμε για οσκαρικές ερμηνείες μεγέθους Στηβ Ντούζου και Νίκου Κατέλη...Και φυσικά η pumping house βάραγε στα ίδια decibel καθ'όλη τη διάρκεια του show!

Μετά από όλα αυτά δεν ήξερα πραγματικά πως να αντιδράσω. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συμμετέχω σε τέτοια καραγκιοζιλίκια, πόσω μάλλον να μου βαράει και το ντέφι η μαϊμού του Ταρζάν...Έτσι αποφασίζω να μίλήσω στον υπεύθυνο (τον τζιτζιφιόγκο που λέγαμε) και να του πω ότι μάλλον αποχωρώ. Σας παραθέτω τη συνομιλία μας...


- Καλημέρα! Παρατήρησα ότι δεν ήσουν πολύ ενεργητικός στα role plays. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

- Κοίτα...η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω ότι κάνω για ΠΛΑΣΙΕ...




Με το που εκτοξέυω την τελευταία λέξη ο σαλτιμπάγκος αλλάζει 4 χρώματα, πετάει κατευθείαν τη μάσκα του cool attitude και μου λέει με απίστευτα σοβαρό ύφος: " Αν αυτό πιστεύεις ότι κάνουμε εδώ τότε καλύτερα να μην χάνεις άλλο το χρόνο σου ούτε και το δικό μας. Στο καλό." Και ο τύπος στην κυριολέξία με πέταξε έξω!! Χωρίς ίχνος υπερβολής ίσα που πρόλαβα να πάρω το παλτό μου! Μόλις προσπάθησα να χαιρετίσω ένα παλικάρι που είχαμε γνωριστεί τις προηγούμενες μέρες, ο γελοίος δεν με άφησε (προφανώς για να μην χαλάσω το εύθυμο κλίμα) και με έσπρωχνε προς την πόρτα. Δεν ήθελα να κάνω σκηνή και την έκανα με ελαφρά....

Και μετά από αυτό το επεξηγηματικό flashback (ο J.J. Abrahms θα ήταν περήφανος για μένα) ας επιστρέψουμε στο πρόσφατο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στην reception.


Aφού λοιπόν έχω συμπληρώσει τη φόρμα με τα στοιχεία μου στη reception με την μεγάλη LCD και τη δυνατή μουσική (σας θυμίζει κάτι ;), έρχεται ο υπεύθυνος και μας οδηγεί σε μια άλλη αίθουσα για να μας παρουσιάσει την εταιρία του. Εννοείται πως η στολή "Πάνος Κιάμος" έπαιζε και σ'αυτή τη περίπτωση, έστω με κάποιες παραλλαγές. Και ξεκινάει ο μαυρούλης (μάλλον μελαμψούλης ήταν) να μας λέει ότι πριν 2 χρόνια καθόταν σπίτι και περνούσε το χρόνο του πετώντας τάπες σε βαρέλια και παίζοντας FIFA στο playstation. Μια μέρα η μάνα του βαρέθηκε να τον ξεσκατίζει (23 χρονών μαλάκας) και του είπε να πάει να βρει καμιά δουλειά στην ψαραγορά. Εκείνος απόφάσισε ότι δεν κάνει για Ψαραντώνης και τσουπ...μετά από 2 χρόνια έχει δική του εταιρία και βγάζει τρελά φράγκα (σας θυμίζει κάτι ; ). Ο αθεόφοβος μας είπε ότι έχει ήδη παραγγείλει Ferrari και θα την παραλάβει τον Φλεβάρη του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα....Πραγματικά μιλάμε για true artist!!


Όλα αυτά είναι εμπειρίες και νομίζω πως είναι καλό να τις μοιραζόμαστε μπας και σωθεί κανάς σοβαρός άνθρωπος. Ειδικά τις εποχές που διανύουμε...Ένα είναι πάντως σίγουρο: τα λαμόγια δεν είναι μονο ελληνική πατέντα....Beware!




Soundtrack of the post


Είμαι σχεδόν 2 μήνες στη Μ.Βρετανία και θα ήταν τουλάχιστον αβλεψία από μέρους μου να μην τιμήσω την τεράστια μουσική κληρονομιά της χώρας και πιο συγκεκριμένα την προσφορά της στο σκληρό ήχο. Εκεί στα τέλη '70 γεννήθηκε το επονομαζόμενο New Wave of British Heavy Metal που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της ροκ μουσικής μέσα από θρυλικές μπάντες που δεν θα αναφέρω για να μην αδικήσω τις υπόλοιπες. Τις προάλλες έψαχνα μουσικές στην ψηφιακή δισκοθήκη μου και έπεσα πανω σε μια μπάντα που μου την έμαθε κολλητός κάπου στις αρχές '90. Το όνομα αυτής: Tokyo Blade. Δημιουργήθηκαν το 1982 και έχουν βγάλει αρκετούς δίσκους από τότε με πιο γνωστά τα 3 πρώτα. Έκαναν σημαντική καριέρα πάιζοντας σε περιοδείες με Maiden, Dio, Ozzy και Scorpions. Για μένα καλύτερο τους album παραμένει το πρώτο και ομώνυμο (στην Αμερική κυκλοφόρησε ως "Midnight Rendezvous"). Πάτησα play για να θυμηθώ τα παλιά....και με πήρε ο διάολος! Απίστευτα riff, power φωνητικά και σολάρες που σκοτώνουν. Πραγματικά δεν ήξερα ποιό να διαλέξω ως επιλογή για το post αλλά μάλλον αυτή ήταν η καλύτερη. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο στον κολλητό, για τα απογεύματα πριν 20 χρόνια που ακούγαμε αυτή τη δισκάρα στο μπαλκόνι μου (thanx man) και τον Snake Plissken που πιστεύω πως θα το γουστάρει. Πάμε δυνατά ρε πούστη...